Naar huis terug...moet nog even landen.

Het is nog vroeg als ons vervoer naar het vliegveld ons op komt halen. Het is een raar gevoel om te weten dat je vanavond weer in huis bent en in je eigen bed slaapt.
Deze weken, stonden in het teken van vooruit komen naar je doel, dus route plannen, slaapplaatsen regelen, alleen zijn en alles leek even zo ver weg.
Ik heb een beetje de kriebels, ik voel dat ik een verandering heb ondergaan. Zal ik alles waar ik over na heb gedacht, of wat ik wil veranderen ook in de praktijk kunnen brengen.
Eigenlijk ben ik vanmorgen net zo nerveus als toen de dag dat ik wegging. De dag, die zover weg lijkt.

De kinderen merken daar niets van, ze zijn alweer druk met hun eigen dingen, en dat is goed.
Mam, als we jou wandelstok moeten inchecken, is het een sportartikel, en kost net als een fiets of surfplank 60 euro. Maar je mag een wandelstok meenemen als je hem nodig hebt.

Mijn goastok, ik heb er al over geschreven in mijn blog. Ik denk dat mijn buurman Frans, die deze mooie stokken zoekt en tot een goastok maakt, niet heeft geweten dat een van deze stokken, iemand zo dierbaar werd.
De stok is een onderdeel van mijn wandelingen vooral op moeilijke stukken. Vooral deze weken, toen het steil omhoog en omlaag ging, wist ik precies hoe ik hem moest gebruiken en een grote steun voor mij was.
Verder kun je als je even van je omgeving wilt genieten er zo lekker ophangen, voelt kaal als hij niet bij me is. Hoop hem nooit kwijt te raken.

Dus werd er deze week al voor gezorgd dat hij met mij mee mocht, omdat ik een blessure had, je moet toch wat. Ik heb nog nooit op toneel gezeten, maar vandaag moest het dan maar even voor het goede doel.
Ik had onder de punt, al goed afgedekt, en zo liep in net als de Herr Flick van de serie Allo Allo, door het vliegveld.

Bij de incheckbalie was alles oké, maar bij de douane, werd toch echt nog wel gevraagd of ik hem nodig had.
Had ik net al mijn aflaten, beging ik nog voordat ik naar huis ging al mijn eerste zonde, maar had er vrede mee...
Eenmaal in het vliegtuig, ging hij fijn boven de koffers in het bagageruim, en voordat de klep dicht ging, vertelde de stewardess dat ze het zo'n mooie stok vond...

Daar gingen we dan, kon nog even wat van Italië zien, en daarna trok de lucht dicht. De kinderen zijn inmiddels naast me in slaap gevallen, en mijn gedachten zitten niet meer in mijn rugzak. Ik denk na over de reis, en wat gedachten, heb ik net als zoveel spullen achter gelaten op mijn weg..

Na 2 uur landden we in Amsterdam. Na weken hoge bergen, besef je pas hoe vlak het hier is. Overal weer hoor je je eigen taal om je heen, en je kunt zonder na te denken een uitsmijter bestellen. Want we eten nog samen, en dan is het afscheid nemen van Tineke.

Het was toch weer heel bijzonder om samen te lopen. Je merkt dat de band anders wordt, nu Tineke steeds ouder wordt en we vaker elkaar een tijdje niet zien. We kunnen nog steeds alles met elkaar bespreken, en dat lukt zo goed, als je respect hebt dat je kind haar eigen weg kiest, waar ze zich goed bij voelt.
Wel draaien de rollen langzaam om. Voor veel vraagt ze nog of ik dat wil doen, maar zoals ik voor haar zorgde voor 20 jaar terug, zo zorgt ze nu voor mij. Dat me niets overkomt, niet val, genoeg drink, genoeg rust neem en vooral gezond eet.
Ik heb om haar hand moeten vragen, verschillende keren, toen het te spannend voor me werd op de steile stukken. Besefte dat ik nu ook haar hulp nodig ging hebben. Een sterke vrouw, geestelijk maar ook lichamelijk. Zie haar nog voor me lopen, met haar tengere postuur en grote rugzak.
Bijzondere momenten samen beleefd, als bij het Klooster La Verna, waar we samen stil werden en geëmotioneerd, de vele momenten samen stil in een kerkje op een bankje,of de dikke knuffels als ik weer een steile helling op was gegaan. Bijzondere weken, waar ik erg dankbaar voor ben, dat we ze samen hadden.

Als Tineke naar Leiden is gaan wij verder. Helaas is Twente ook vanmiddag niet bereikbaar met de sneltrein en moeten we 2x overstappen, in een paar minuten. Mijn rugzak weegt inmiddels 18 kilo, maar als ik hem maar op mijn rug heb, dan kan ik nog goed de pas erin zetten.
Om 17.30 rijden we Oldenzaal binnen, waar buurman Gait ons ophaalt. We zijn blij elkaar weer te zien, we hebben toch een band opgebouwd de laatste jaren. Hij heeft speciaal voor ons gebak uit de diepvries gehaald verteld hij, want dit is toch ook een beetje een feestelijke dag, dat alles goed is gegaan. Inderdaad Gait, daar ben ik heel dankbaar voor.

Als de koffie met gebak op is ga ik naar huis, en wat voelt het allemaal vreemd. Er staat een welkoms bloemetje van mijn collega's op tafel, en een collega heeft gezorgd dat we een gevulde koelkast hebben en het er gezellig uit ziet. Mijn eerste avond, ik zit aan tafel en doe niets...moet nog even landen....