weer een dagje door de bossen..

Als je mijn blog moet geloven zat ik gisteren in Hammelbach, maar het gehuchtje Gasellerbach, kon hij niet vinden, dus toen maar het plaatsje gekozen wat er dichts bij lag.
Maar het bestaat echt kijk maar op een van de foto's.

De dag begint weer rustig, en als ik wil ontbijten is de tafel gedekt op de broodjes na. Dus begin ik rond te kijken, maar niemand..
Dan begin ik maar aan de koffie, rustig aan denk ik, het is tenslotte jouw weg en jouw vakantie..
Na 20 minuten komt de eigenaar, en geeft me gelijk de broodjes. Het is rustig, ook hier weinig gasten. We komen aan de praat en hij verteld dat dit bedrijf, bestaat uit zijn zus, tante en hij.
Zijn ouders zijn overleden, en hij probeert het hotel er nog bij te houden, maar zijn liefde gaat naar het restaurant.
Er zullen geen opvolgers zijn, dus daarom houden ze het hotel er nog een beetje bij, maar geen vernieuwing.
Hij had vroeger verkering gehad met een meisje uit Maastricht, maar helaas stemde zijn ouders niet toe, dat speet hem tot de dag van vandaag.
Ik zei maar niets, maar inwendig moest ik lachen. Deze reis wordt gevuld met herinneringen. Een geur, een ding een verhaal, maar het brengt me telkens terug naar vroeger. Zelfs al had ik het al lang vergeten.
Toen ik gisteren n.l. naar beneden liep, om te gaan eten, was het een lucht die ik kende, van heel veel jaren terug.
Ook ik had, na een vakantie met mijn ouders, verkering gekregen met Willi. Het was 1976, en ook zijn familie had het Gasthaus Lahme, in Ober-Alme. We hebben 2 jaar verkering gehad. Zagen elkaar met de feestdagen, en in de vakantie ging ik er heen. Verder zat ik op de trap elke woensdagavond als hij me belde.
Hij moest het ook uit maken, want zijn tante zag het niet zitten, om een Hollandse in het bedrijf te hebben. Jaren later, ik was al in verwachting van Dorus kwam hij kijken of ik nog vrij was. Tante Mia, was n.l. inmiddels overleden. Je snapt dat ik veel overeenkomsten had met dit verhaal..

Zo verliet ik ook het hotel, met in gedachten 1976, en al denkend, zat ik alweer in het bos. De app, gaf me weer veel bospaden aan, maar moest ook goed opletten, want voor je het wist zat je verkeerd. Ben weer op paden geweest, dat ik zelf nou niet bepaald had uitgekozen, maar het was in ieder geval beter als gisteren.
Toch hadden mijn knieën en enkels het gisteren moeilijk gehad, en vooral toen ik moe werd, begonnen ze te protesteren..
Maar gelukkig na ongeveer 16 km, zag ik het hotel liggen. Ik heb me snel ingecheckt en ben naar de supermarkt gegaan.
Morgen is Goede Vrijdag, of zoals ze het hier noemen Karfreitag, en dan is alles dicht. Het is hier een vrije dag, en ik weet nog dat wij dat vroeger ook hadden. Dan moest je s'middags om 15.00 de Kruisweg lopen in de kerk.
Maar ik denk, dat weinig, dat hier ook nog doen, want ik zie dat Duitsland massaal een lang weekend weggaat.
Toch wel raar, deze Pasen..

Eenmaal op mijn kamer, ben ik heerlijk op het balkon gaan zitten. Het weer was ook vandaag nog goed, en hoefde niet meer weg, had al eten gekocht.
Dan hoor ik in de kamer naast me, de deur open gaan, en kijkt er langs de schutting iemand, en begroet hem.
Wat later komt weer hetzelfde mannengezicht en begint Duits tegen me te praten. Al gauw horen we van elkaar dat we Nederlanders zijn, dus komt het gesprek op gang.
Hij heet Sven, reist de hele wereld rond, maar komt oorspronkelijk uit Zeeuws Vlaanderen. Hij is getrouwd met een Philipijnse , en heeft een huis in Manilla. Hij is tunnelbouwer van beroep, en nu werkzaam hier, om vandaar uit weer uit besteed te worden.
In ieder geval gaat hij voor de Pasen naar Nederland en morgenvroeg rijdt hij erheen.
Hij brengt mij morgen, 20 km verder. Mijn hotel is morgen in Freudenberg am Main, en dan loop ik de laatste 11 kilometer langs de Main er heen.
Morgen maar even gewoon recht weg lopen, en even wat minder, zodat mijn knieën en enkels niet overbelast worden..
Waarom dan een hotel zo ver weg? Dit plaatsje stond op mijn lijstje en verder moet je nu nemen wat er vrij is, en de prijzen zijn hoger. Toch wil ik op mijn budget letten, dus was ik blij daar een kamer te krijgen.
Sven kwam dus als geroepen, morgen geen bossen, maar water en bootjes, ook weer leuk...