Het voelt weer goed..

Voor dat ik met mijn verslagen verder ga, wil ik graag zeggen, dat ik allereerst heel blij ben met de leuke reacties. Ik ben me bewust dat, misschien sommige lezers willen weten hoe ik loop, hoeveel en in wat voor tijd. Dat kan ik heel kort over zijn, ik ben daar niet mee bezig.
Ik geniet van elke dag en zie hoe het komt, als ik maar richting Rome ga, is voor mij verder alles prima.
Ik weet ook dat ik vaak met herinneringen bezig ben, of iets schrijf wat vele niets zal zeggen.
Maar deze blog schrijf ik allereerst voor mezelf, gezin en vrienden. Het wordt na mijn reis als boek gedrukt. Ik wil dat het persoonlijk is, zoals ik ben en vind het erg leuk, dat ik momenteel vele heb, die even met me meereizen...


Vandaag begon de dag koud, maar al gauw liet het zonnetje zich zien. Ik voelde me prima, mijn benen voelen niet meer zwaar, en ook de knieën doen weer goed mee..
Ik zie dat het een koude nacht was, de rijp ligt nog over de velden.
De weg begint gelijk door de wijnvelden, en bedenk hoe mooi het zal zijn als straks het groen er is en de druiven eraan hangen.
De zon begint inmiddels steeds meer te komen, en als ik even net voor Rottingen, op een bankje mijn route nog eens bekijk, wordt het zelfs heerlijk warm.
Dit wordt een mooie wandeldag, alles voelt goed.

In Rottingen ga ik nog een stempel halen bij de tourist informatie. De vrouw vraagt, waar de reis heen gaat en wordt enthousiast. Ze wil graag mijn blog volgen, ze kan n.l. een beetje Nederlands.
Daarna nog een bakje koffie, en ook hier wordt dezelfde vraag gesteld, opvallend veel door mensen van mijn leeftijd. Je straalt helemaal zegt deze vrouw, je ziet dat je geniet. Nou, dat doe ik zeker...

Dan de stilte in, het gaat af en toe nog even flink omhoog en omlaag, maar het is prachtig. Toch mis ik af en toe een bordje, het is soms niet duidelijk, dus ook maar de wandel app er bij gepakt. Wel jammer, want juist dat lekker doorstappen, daar hou ik zo van.
In Niederrimbach, wil ik verder het bos in, maar bij het pad, staat een bord dat ik er niet door mag, i.v.m met ontploffingsgevaar.
Ik snap er niets van, en loop iets terug, dan maar weer de app, voor een alternatieve weg. Hopelijk niet te lang want mijn batterij is bijna leeg, en mijn power bank, heeft vannacht niet goed opgeladen.
Sta bij een huis en een mevrouw vraagt wat er is. Ze verteld me dat er munitie, waarschijnlijk een vliegtuigbom uit de 2e wereldoorlog is gevonden, en dat ze al een tijdje bezig zijn. Ik vertel, dat ik dat deze week al eerder heb meegemaakt. Ze zegt, dat het hier nooit is voorgekomen, maar vaak gebeurd doordat de grote machines door het bos rijden en de grond los woelen.

Maar ja, wat nu...Ze zegt, stap maar in, ik ga boodschappen doen in Greglingen, en het zijn maar een paar kilometers.
Zo, sta ik eerder als gedacht in Greglingen, en kijk wat rond.
Pff, moet weer nodig, en gelukkig opdat moment zie ik weer een openbaar toilet. Je kunt zeggen wat je wilt, maar dat hebben ze toch goed voor elkaar. Deze zit in wel een heel mooi gebouw, en is ook nog erg schoon. Mooi toch?

Dan zie ik een postkantoor, en denk, nu alles uit mijn rugzak, wat ik niet meer gebruik. Daar sta je dan, met je doos en pakt je rugzak uit. Allereerst de slaapzak, dat risico neem ik maar, dan wat kaarten, en nog wat kleine dingen. Bijna 3 kilo, zegt de weegschaal, nou dat scheelt even.
Als ik mijn rugzak weer op doe, voelt hij heerlijk licht en zit ook beter..

Dan naar het pension, waar je je weer in de 70e jaren waant, en wat ik altijd erg leuk vind. Ze zijn goedkoop, deze 38 euro met ontbijt, en vaak ook ongecompliceerd, gewoon prima..
Op mijn kamer kijk ik eerst weer of ik niets ben vergeten op het postkantoor, het voelt zo licht. Maar nee, joepie alles is er nog..dus loop ik wat lichter morgen..


Ik heb nu nog tijd, en heb gezien dat iets buiten het dorp, een vingerhoed museum en een mooie kerk is, met een speciaal uit hout gesneden altaar. Dat is morgen in het begin van mijn route, maar daar heb je dan geen zin in . Ik wil naar Rothenburg ob der Tauber, en dat is ruim 20 km, dus wil ik mijn tijd in de vroeg ochtend gebruiken om vooruit te komen.

Dus ga ik nog lekker aan de wandel, en het klinkt gek, maar je mist toch je stok en rugzak.
Het vingerhoed museum trekt eerst mijn aandacht, ik heb n.l. zelf een verzameling thuis. Ik heb ze geërfd van mijn schoonmoeder, die ze met liefde verzamelde. Nu, ik zo naar al die vingerhoedjes kijk, denk ik aan haar. We hadden een goede band, vanaf het begin dat we elkaar leerde kennen. Nadat mijn schoonvader overleed, werd hij nog hechter. We waren veel samen, en belde elkaar in ieder geval elke dag. Vooral met Dorus had ze een hechte band. Als ik nu naar Anne kijk, weet ik waarom ik zo goed met haar kon, hij is nu hij ouder wordt, haar evenbeeld, in sommige dingen.
In ieder geval ben ik blij met de vingerhoedjes, en zag ze ook wat bekenden in de vitrines.Natuurlijk koop ik er nu ook een van het museum, en hopelijk overleefd hij de reis. Ook hier vraag ik om een stempel, en haal mijn paspoort uit mijn tas. Een echtpaar en dochter, vragen wat dat is, en al ik het uitleg volgt ook hier weer een leuk gesprek. Zij komt uit Ecuador, woont al 25 jaar in Duitsland. we praten over van alles en nog wat, en als ik naar buiten loop , hoor ik ze samen met de vrouw van het museum zeggen, dat het zo bijzonder is.
Ik zeg het al zoveel jaar, dat ik eigenlijk niet besef, dat wat ik doe zo bijzonder is. Ben me wel bewust, dat ik blij ben dat ik het kan doen, en dat ik niet tot later heb gewacht..

Dan naar de Herrgottskirche, waar een uit hout gesneden Maria altaar te bezichtigen is. Hij is prachtig en de zon schijnt er nog net op. Ik heb er zeker een half uur met bewondering naar zitten kijken.
Na, ook hier een stempel rijker te zijn geworden, ga ik weer terug naar het pension.
Het was een mooie dag, vandaag kijk ik uit naar morgen, de Romantische Strasse is erg mooi...