Nu nog 7 kilometer..

Na we vanmorgen weer gewekt waren, door het Amerikaanse echtpaar, zijn we ook weer alles op gaan pakken.
Raar gevoel, de laatste wandeldag, en al in Rome lopen.
Je krijgt een routine, alles heeft zijn vaste plek in je rugzak, en je bent dan ook zo klaar elke morgen.
Buiten nemen we ons ontbijtje, wat bestaat uit een banaan en drinkyoghurt.
De zusters zijn ook vroeg op, en zitten al buiten op de bankjes, even zwaaien en dan op pad.

We moeten eerst een stuk langs een drukke weg, die vol met afval ligt en langs afval containers die nou niet echt prettig ruiken. Gelukkig is het zondag, dus wel rustiger op de weg.
Ook veel grote winkels en bars komen we voorbij, en in een bar, besluiten we een cappuccino en broodje te nemen.
Een van de jongens komt buiten een sigaretje roken, en tilt Tineke haar rugzak op. Hij heeft Tineke net naar het toilet zien gaan, en snapt niet dat zo'n tengere vrouw, zo'n zware rugzak kan dragen. We hebben een taalbarrière, maar begrijp dat hij respect heeft.

Dan komt het stel wat vannacht bij ons sliep, ons achterop, en halen ons in. Ze hebben haast, hun dag is kort. Hij moet vanavond weer met de trein naar Noord-Italië en zij vliegt morgen weer terug naar Canada.
Zonder bij na te denken lopen we achter hun aan, tot Tineke , zegt, dit klopt niet mam.
Ze heeft gelijk, en we vervolgen onze eigen weg. We lopen vanaf een viaduct, zo een park in. Ik stel me dan altijd, fonteintjes, grasvelden, bankjes en bomen voor. Maar dit blijkt een natuurreservaat te zijn vlak voor Rome.
We moeten door smalle overwoekerde paden, vol met onkruid en stekels, en daarna weer paden die erg onduidelijk zijn. Gelukkig ziet Tineke nog een kudde schapen, maar we kunnen er niet te dichtbij, want een van de honden geeft aan uit de buurt te blijven.

Onbegrijpelijk, dat je dit heb in Rome, en als we er uit lopen, wacht ons nog een flinke klim naar Monte Mario. Monte Mario, was vroeger de plek, waar de pelgrims voor het eerst op Rome konden kijken. Vaak konden ze zich opfrissen, om vervolgens verder te gaan. We zijn er ook voor vandaag, nog 7 kilometer te gaan.
We hebben een huisje van Airbnb, en gaan na we wat hebben gedronken erheen. Het is een mooi plek, echt een huisje met alles erop en eraan.
Zo ook een wasmachine en keukentje, dus op naar de supermarkt.
We gaan zelf koken, en oh, wat heb ik een hoop gemist. Sta met een pot zilveruitjes in mijn hand, als ik me bedenk, dat ik niets erbij heb.De gewone dingen, ik heb ze zo gemist. Gelukkig ook verse worteltjes en aardappelpuree, daar heb ik zo'n zin in.

Misschien niet te begrijpen, maar na al die maanden, ben ik het uit eten zat. Wil straks weer lekker mijn eigen potje kunnen koken. Wel leer je, hoe blij je kunt zijn met de eenvoudige dingen van het leven. Hoe dankbaar je kunt zijn voor een bed, vers koel drinkwater, een dak boven je hoofd en vandaag voor een bord verse worteltjes...

Dus vanavond samen gekookt en wat is dat toch heerlijk. Veel groenten, die we zo gemist hebben de laatste tijd.

We rusten nu lekker uit, gaan vroeg naar bed, en morgen is dan de dag, waar ik zolang naar heb uitgekeken. Lopend naar het Vaticaan, ik heb mijn doel bereikt.
Als ik dit zo schrijf wordt ik al emotioneel. Ben zo dankbaar, voor al het goede wat ik heb geleerd en heb ontmoet onderweg. Dat ik een gezin heb, die zo achter me staat en zo veel lieve mensen om me heen heb, die ik straks allemaal weer terug zal zien.

Het wordt morgen een dag, die ik niet snel zal vergeten, nog 7 kilometer, ik hoop dat ik kan slapen...