Moeilijk wennen aan Italië..

Ik ken veel mensen, die helemaal gek zijn op Italië, maar Tineke en ik kunnen er maar niet aan wennen.
Anne lacht elke zich rot aan de telefoon, want hij vindt Italië een leuk land. Waarom? Natuurlijk de Ferrari wordt hier gemaakt, lekkere koffie en je kunt zo lekker schelden op hun slechte wegen en de vele vuilnis die je overal vindt.

Nu wij hier 3 weken lopen komen we natuurlijk in verschillende dorpjes en steden en op het platteland. Je bent veel in contact met de lokale bevolking, en ziet ook veel.
Vooral in de kleine dorpjes zijn de mensen hartelijk. Al is er een communicatie probleem, je komt er wel uit.
Toch zitten de bars in de vroege ochtend al vol met jonge mannen, die krasloten, koffie of al een koffie met rum komen halen.
Tineke wordt daar altijd goed bekeken, ook vanuit auto's zodat het soms bijna fout gaat. Gewoon vleeskeuring, zegt Anne, lekker langslopen.
Dus als we nu er langs lopen, zeggen we allebei: Tja, vleeskeuring...

De jonge meisjes zijn vaak al vroeg aan het roken en drank, en hangen in de middag rond de bars met de jongens uit de buurt. Dat geeft zo'n herrie, dat je graag weer verder gaat.
Verder is bijna iedereen de hele dag aan het bellen. Dat gaat vaak met behoorlijke volume en met zwaaiende handen.
Ook autorijden zonder gordel, bellend, kinderen los achterin, is heel gewoon. Als je dan de winkel ingaat, je kind naar school brengt, of zelf in je eigen winkel staat, je stopt niet, die ander wacht maar.

Vaak heb ik al besteld, of mijn rekening gevraagd, maar er kan rustig iemand voor je, geduld is een schone zaak denk ik dan, terwijl bij hun zelf alles rapido rapido moet gaan.
Verder vindt je vuilnis, overal, is er veel achterstallig onderhoud, maar de Italiaan is trots op zijn land, en dat is mooi. Dat wij er niet zouden kunnen leven, is ook niet belangrijk, wij zijn over 1 week weer thuis.
Dus nog even de tanden op elkaar, als we moeten wachten tot 20.00 voor een bord eten, veel te veel suiker eten, of opletten waar we lopen (geen stoep is heel),chaos om je heen en rustig blijven.
Want het is hier ook mooi en rijk aan cultuur en geschiedenis.
Italië, je mag trots zijn op jezelf, omdat je lekker zit te verschillen van ons, en je nergens wat van aan trekt..

Zo dit wilde ik even geschreven hebben, voor ik verder ga met mijn blog.
We hebben hele mooie plekken gehad, maar ook dagen dat je het dagelijkse leven hier even niet begreep, en gisteren was zo'n dag, vandaar..

We waren vrij vroeg op pad, en namen een Italiaans ontbijt bij de eerste bar. Dat hield in een zoet broodje met cappuccino. Het was er al druk met mannen, die graag een espresso met een scheut rum namen en de nodige kraskaarten kochten. Het is dan een echt sociaal gebeuren met veel praten en dat om 6 uur in de ochtend.
Vaak worden ze later opgehaald door busjes om elders te werken.

Wij gaan verder, en komen als snel in het buitengebied. We lopen lekker door, de temperatuur is nog goed.
Onderweg, voor het eerst een bar, dat komt vast omdat we voorbij een toeristische attractie langskomen. Het zijn watervallen in een natuurgebied, waar veel Romeinen op een vrije dag heen gaan.
Wel heerlijk even een verkoelend drankje onderweg.

Ik kan nl ontzettend zweten, vooral als ik dan ook nog stil ga staan. Met dikke druppels loopt het langs mijn gezicht. Vooral als ik de bergjes op moet, ben ik blij dat ik een handdoek aan mijn rugzak heb hangen.
Dus moet er extra water mee, maar een extra koel drankje en koffie is dan zo welkom.

Voordat we Campagnano di Roma zijn, moeten we eerst het eerst even steil omhoog. De inwoners wijzen ons al de weg, we slapen vandaag in het Parochiële gebouw, wat een pelgrimsverblijf heeft.
Eerst zien we niemand, maar door hulp, komt er iemand ons inchecken.
De man is erg druk en chaotisch, en hoe meer we zeggen, dat we niets alles begrijpen, hoe drukker hij wordt.
Uiteindelijk is het formulier ingevuld, en wordt ons verteld waar alles is.
De douche wordt beneden aangewezen en is erg vuil, en koud. Achteraf komen we erachter dat er bij onze kamer nettere warmere douches waren, maar dat was ons niet verteld.

Het hele gebouw heeft een luchtje, we gaan dan maar gauw in de stad kijken. Ook daar worden we niet echt vrolijk van, veel afval, geschreeuw en als we iets willen drinken worden we niet echt vriendelijk behandeld.

Dan maar terug naar ons buurtje en gaan wat drinken bij de bar, bij een heel aardige mevrouw. Al gauw daarna komen er jongeren bij ons op het terras zitten, en binnen een korte tijd zit alles vol, en je kunt jezelf niet meer verstaan.
Wat ons verbaasd is, dat je in Italië in een bar kunt zitten, zonder wat te bestellen, dat is heel normaal.

We gaan maar weer naar het centrum, Tineke haar buik rammelt en dan wordt ze net als haar vader, behoorlijk sacherijnig. Niets deugt dan meer, en bij elk restaurant worden we verzocht een uur later te komen. Dan is het 20.00, we willen nu eten.

We lopen een pizzeria in, en of we hongerige bekkies hadden we weten het niet, maar ze begreep ons.
Ze wilden wel een pizza maken en kregen nog een lekker voorgerecht. Dat is weer zo'n engeltje op je pad.
Nadat de magen weer waren gevuld, werd het weer gezellig bij Tineke.
Toch bij terugkomst was er genoeg herrie bij het parochiële centrum. Het kerkkoor moest repeteren, buiten was een discussie over poster plakken gaande, en de deur van het kantoortje, moest worden gemaakt, dus de boor werd veelvoudig gebruikt,toen was het al 22.00 uur.
Vanwege de warmte lagen we op tijd in bed, daar werd niet aangedacht..