We dachten even bij de maffia te zijn..

Al vroeg liepen de wekkertjes af in de slaapzaal. Het zijn vaak dezelfde, die snel weg zijn, het eerste op het volgende adres willen zijn, de regels bepalen, en ons half slapend achterlaten.
De rest deed dan ook rustig aan, en samen gingen we ontbijten, want ook dat was vanmorgen nog mogelijk.

We zouden vandaag weer een kleine 18 km lopen, we hebben de dag etappes wat opgesplitst. Dit is een mooie afstand, met deze warmte, 12 kilo op je rug en veel bergje op en af.

De weg is vandaag met veel schaduw, gelukkig maar.
Tineke begroet, alle dieren die ze tegen komt onderweg, en vandaag is het allereerste dier een ezel, die blij op haar af komt gerend.
Leuk om te zien hoe blij dat ze daar van wordt, daarin is ze niet veranderd.
Zo worden die dag nog wat paarden, katten, honden, geiten en schapen begroet.

We hebben een goede wandeldag, maar ploffen op het eerste bankje neer, als we Capranica binnen komen. Wat een hitte vandaag weer.
Daarna het dorpje zelf in, en worden we hartelijk begroet in een bar. De mevrouw maakt heerlijke cappuccino, en roept maar Kaldo Kaldo, dat betekent dat het zo warm is. Ik sta zo te zweten, dat ik een stuk keukenpapier van haar krijg.

We lopen daarna nog even het stadje door en moeten daarna veel dalen en flink stijgen, voordat we bij onze B&B aan komen.
Het ziet er op het oog allemaal achterstallig uit, maar onze kamer is mooi.
We gaan eerst het zwembad in, en heb heerlijk gezwommen, dat doet goed.
Als we uit het zwembad naar boven gaan, zit er al een hele familie buiten, druk aan het praten.

Bij onze kamer, staat niets waar we even kunnen zitten, dus gaan we verder op zitten op een bankje. Bij het bankje liggen allemaal paardenkeutels , waar zijn we beland vragen we ons af. Tineke wil nog even het dorp in, maar al dat stijgen en dalen , houd ik voor gezien.
Daarbij kunnen we meeteten vanavond, zo is ons gevraagd, dus hoef niet meer weg.

Als de hele familie weg is, ga ik daar lekker even zitten, om aan mijn reisblog te werken.
Al snel komt de oude vrouw bij me zitten. Ze kan alleen Italiaans maar toch, met foto's etc, begrijpen we veel van elkaar. We drinken samen koffie. Daarna komen de andere dames er weer bij, die eigenlijk alleen maar zitten, en op hun telefoon kijken.
Tussendoor komen er verschillende auto's en mannen op het erf. Dan wordt er weer hartelijk gelachen, dan fluisteren ze met elkaar.

Inmiddels is Tineke weer terug, en zit nog even bij ons. We moeten ontzettend lachen, als er op eens een paard bij het zwembad staat. Oh, ja die loopt hier rond wordt er gezegd. Tineke geeft aan, dat ze blij is daar nu niet te zonnen. Tja, is ook eigenlijk wel raar dat zoiets niet gezegd wordt.

Om half acht zouden we gaan eten, dus we gaan naar buiten. We worden uitgenodigd in een schuur, waar een lange tafel staat,om daar plaatst te nemen, De tafel is mooi gedekt.
We zitten me veel vraagtekens, want zouden we niet meeteten?
De familie blijft buiten zitten, en voor ons is speciaal iemand gekomen die voor ons staat te koken.
Alles wat we niet opeten, wordt in de keuken opgegeten. Het voelt raar aan.
Waar zijn we beland, in het boek stond pelgrimsprijzen, en wat kost dit wel niet. Waar zijn we? Bij de maffia?

Als we gegeten hebben, en er afgerekend moet worden, is de familie weg, alleen oma staat te ijsberen.
Dan blijkt de eigenaar voor ons te hebben gekookt, en zijn zoon woont daar met zijn vrouw. Ze rekenen gewoon de pelgrimsprijs van 20 euro p.p. en voor het eten 15 euro p.p.
Ze worden allemaal, daarna heel hartelijk. De paspoorten van mij moeten op de foto. Stilletjes kijken we elkaar aan, weer onze hokjesgeest...
Nadien zitten we nog even samen, het wordt een gezellige avond...