Een nacht om snel te vergeten..

We sliepen vannacht in een keurig pelgrimshostel, gerund door de gemeente.
We werden naar een kamer gestuurd, waar 2 oudere dames de onderste bedden al hadden bezet, maar ook al hun spullen door de hele kamer hadden verspreid.
Tineke ging gelijk terug, om voor mij een bed beneden te regelen. Als we samen in zo'n hostel slapen, nemen we altijd een stapelbed voor ons tweetjes, als het mogelijk is.
We kregen de grote slaapzaal en waren er de eerste, dus een mooi plekje bij het raam.
We waren helemaal blij met ons plekje. Iets later maakte we kennis met een jong stel uit Italië, die een paar dagen op pad waren.
Ogenschijnlijk lieve mensen. Hij verontschuldigde zich voor zijn erge zweetvoeten, en gaf hem mijn tube gehwohlcreme, die ik niet meer nodig had. Mijn voeten hebben gelukkig geen blaren gekregen.
Hij moest het maar proberen, vond ik, misschien hielp het.

Ik had al extra vroeg met Anne gebeld, omdat je geen lawaai wilt maken, en vond het dan ook prima dat om 21.30 het licht uitging. Hij vroeg dat, omdat zijn vriendin wilde slapen, en hij nog een rondje omging. Hij kon nooit zo vroeg naar bed.
Wij waren ook moe, dus al snel sliepen we allemaal.
Opeens schrok ik wakker, in de kamer stonden 4 a 5 jonge mannen, die voortdurend Germany, Hollanda riepen en duidelijk een slok te veel op hadden.
De jongeman was stomdronken, en even weet je niet wat er is. Ook Tineke was intussen wakker geworden, omdat zij met oordopjes slaapt. Ze was wakker geworden van het licht wat ze aan hadden van hun mobieltjes.
Ik was woedend, en schreeuwde dat ze weg moesten gaan, met in mijn ooghoek de stok.
Maar gelukkig verdwenen ze, en hadden we alleen de dronken jongeman op de kamer. Hij viel eerst 2x uit bed, en moest toen elk uur naar het toilet. Zocht dan steun aan de stapelbedden, licht aan en uit. In een woord vreselijk..
Ik heb vanaf 1.30 wakker gelegen, ik denk mijn moederinstinct, want oh, wee als ze bij mijn kind komen.
Heb het dag zien worden en de andere pelgrims horen weggaan, maar was doodop. Dit ging hem niet worden vandaag..

Heb eerst nog een goed gesprek met hem gehad, en hem verteld, dat hij geluk had gehad, dat er geen andere heren op de slaapzaal waren etc.
Maar geloof niet dat het bij hem doordrong, stond daar met een rare grijns mij aan te kijken, en verdween met een Bon Camino..

We zouden 2 lange routes krijgen, en opsplitsen kon niet. Daarbij was de agriturismo onderweg volgeboekt, alleen een grote kamer van 150 euro, dat werd hem niet.

In de trein kwamen we 2 lieve dames tegen, die onderweg waren naar hun vakantieadres. Ze vonden het geweldig wat we deden. Moesten op de foto, en we gaven elkaar een dikke knuffel bij het weggaan. Dat zijn zulke dierbare momenten.

We zitten nu 50 km verder, in mijn geliefde Bolsena, waar ik ook al eens met Anne ben geweest. Hier is slaapplek genoeg, helemaal goed.
Hebben er de hele dag overgedaan, want moesten lang wachten in Orvieto. Daar hebben we dus ook gebruik van gemaakt en heerlijk rond gekeken.
De bus liet even op zich wachten, maar gelukkig kwam hij uiteindelijk. Het was een kleine dikke buschauffeur, die uitstapte. Hij deed me aan André Hazes denken. We moesten onze rugzakken in het bagageruim doen, hij wist precies waar we heen wilde. Nu is de weg naar Bolsena, steil omhoog met kleine smalle hobbelige straten. Maar voor hem geen probleem. Onder het rijden was hij druk in gesprek met een medepassagier en zoals het een goede Italiaan betaamd, sprak hij met handen en voeten en met genoeg volume. Af en toe gingen de handen van stuur, alles geen probleem. Ook werd de telefoon in tussentijd opgenomen en ging de discussie verder. We hebben ons rot gelachen, was een heerlijke ontlading naar zo'n vervelende nacht.

Onderweg een B&B geboekt, want wilde vanavond even goed slapen.
Wat schetst onze verbazing, het is een soort kasteel midden in Bolsena. Het is al 500 jaar in het bezit van dezelfde familie.
We genieten er echt van, lijkt wel een museum..
Toch , slaan we morgen het ontbijt over, we willen vroeg op pad, het is nog steeds erg warm...