Een dikke knuffel van de pater...

Het is toch ook heerlijk als je er een dag tussen hebt dat je niet gelijk je rugzak moet inpakken en weer een deur achter je sluit.
Gewoon even niets..
Nog voor we weggaan, doe ik een was van de spullen, die we niet zo vaak wassen, want ook vandaag is het al snel warm, dus droogt prima..

We wonen nu even, vlak naast het centrum, dus zitten snel achter onze cappuccino en croissant. Vanaf het terras zien we een non aankomen, die de indruk wekt hier op vakantie te zijn. Ze loopt met een grote iPad, en maakt overal foto's. Dat is zo leuk om te zien. Sowieso, zie je hier natuurlijk veel geestelijken van verschillende orden.
Het is dan ook dat je hier een heel vredig gevoel krijgt, terwijl de stad soms uitpuilt van de toeristen.

Wij lopen naar de Basiliek, want daarnaast zit het pelgrimsbureau, waar je een stempel, maar ook een testimonium kunt halen.
We moeten door een poort, want niet iedereen mag erin, en wachten buiten, omdat er nog 2 dames in het bureau zijn, die het duidelijk even niets eens zijn met elkaar.
Als ze zijn vertrokken gaan we naar binnen en nemen plaats. Als ik mijn pelgrimspaspoort, die al bijna vol is aanreik, is het eerste wat de pater zegt: Wow, hoelang ben je al onderweg.. Als ik mijn verhaal vertel, geeft hij duidelijk aan respect te hebben. Ik ben alleen een lange weg gegaan, had niet altijd een duidelijke route, droeg mijn eigen rugzak en mijn leeftijd, dat alles vond hij toch bijzonder..
Je beseft het zelf niet, maar hoe meer Rome inzicht komt, hoe meer je het gaat begrijpen door de reacties van anderen..
Hij wil graag een foto van mij, met de kaart, en gelukkig neemt Tineke er ook nog een van ons samen.
Ik wil hem een hand geven, maar Tineke en ik krijgen een dikke knuffel en een high five en hij wenst ons al het goede toe.
Dit was voor ons beiden een bijzonder moment, dit hadden we niet verwacht..

Daarna nog de Basiliek in, en ik neem mijn rustmomentje voor de dag, en bedank Hem, voor al het goede wat ik mag ontvangen..
Het kaarsje gaat vandaag naar Anne, die het niet altijd makkelijk heeft. Kan hem gelukkig een luisterend oor geven, elke avond, zo dat ik weet wat er in hem omgaat en dat is fijn als hij straks weer thuis komt..

We nemen nog een cappuccino met een gebakje, die tot ons verbazing eerst warm is gemaakt, maar prima smaakt. Het wordt ook langzaam drukker, en gaan de zijstraatjes bekijken. Na een waterijsje, gaan we even terug naar ons appartement. Ik om de kaartjes te schrijven, en Tineke om even wat te lezen. Aan het eind van de middag liggen we allebei te slapen en dat doet ons goed.
Nog even weer rond gelopen, en dan belt Anne, die vanavond nog van alles heeft. Hij is goed gestemd, en dat doet me goed.
Wij gaan nog wat eten, en daarna weer terug.
Was opgeruimd, nog wat kaartjes en mijn blog geschreven, dan is het zo tijd om te slapen, morgen vroeg op weg naar Siena...