en toen kwamen de tranen..

We hadden heerlijk geslapen, en hadden zin om weer te gaan lopen. Eerst nog een goed ontbijt waar we James en Dawn nog zagen. We hebben onze adressen uitgewisseld, en met een dikke knuffel namen we afscheid. Zij bleven nog een dagje langer in het klooster.

Het eerste stuk ging prima, maar toen kwam er weer een steil stuk naar boven. Ik kan dan op een gegeven moment niet meer mijn balans vinden met de rugzak. Sta dan zo steil, op een weg met overal uitstekende rotsblokken, dan ik bang ben te gaan glijden met een van mijn voeten. Het losse grind en stenen, maakt me angstig om te vallen of blessures te krijgen. Elke bocht die je krijgt ben je bang dat je weer zo'n helling krijgt.
Gelukkig heb ik nu Tineke, die heel stoer is, om mij te wijzen hoe ik moet gaan staan, of mij de helpende hand te bieden. Soms lopen we dan hand in hand naar boven.
Vind het vervelend voor haar, zij is daardoor zo bezorgd, dat ze niet echt kan lopen en daardoor voel ik me weer bezwaard.
Wel is dit een leermoment voor mij, nu ik afhankelijk wordt van haar. De rollen zijn omgedraaid. Maar ook voor mijn werk. Ik weet nu wat angst is voor lopen, of als je je onzeker voelt. Kijk nog meer met andere ogen, naar iemand die hierdoor problemen heeft en dat je alleen met rust en geduld iets verder komt.
Was altijd wel begripvol, maar nu ik dit zelf meemaak, voel ik het beter aan.

Gelukkig waren er vandaag niet zoveel momenten, maar het voortdurend opletten, maakt ook vermoeiend. Na 16 kilometer kwam het bord van onze B&B, maar we moesten nog 2 km, door onduidelijke paden voordat we er waren.
Wat ze allemaal beloofde op de borden aan de weg en website, was veel al niet waar. Maar we kregen een kamer in het huis, deelde met hun hun douche en toilet. Je zou kunnen eten, maar werden nu weer naar het dorp verwezen. Dat was 1 kilometer langs een autoweg, waar de Italianen, nou niet bepaald netjes rijden. Het viel ons tegen, maar merkte vooral dat het Tineke allemaal teveel werd.
Ze had het gevoel, alles goed te plannen en nu dit. Verder was het een huis met veel "tokkie'"gehalte, al met al net teveel.

Ikzelf merk dan dat ik die rust heb gekregen en de dingen neem zoals ze komen, maar ook in het begin het zelfde heb gehad.
We zijn naar het dorp gelopen, en namen eerst cappuccino. Buiten staan van die wankelige plastic tafeltjes, en als ik er tegen aanstoot, komt er koffie over Tineke haar beste rok. Dat was even de druppel, dus laat haar even lekker uithuilen.
Ze heeft het druk gehad voor ze wegging, met haar baan, heeft een huis gekocht en wat privé waar ze over na wil denken en moeilijk vind. Hier wilde ze gelijk plannen, haar hoofd leegmaken, maar niets is zoals het moet zijn, alles zit even tegen...

Toen de tranen weer waren gedroogd, heb ik de beslissing genomen, dat we eerst rust gaan nemen. Volgende maand, krijgen we het allebei druk, we moeten gaan genieten, dat staat voor op.

We gaan boodschappen doen, want een van mijn wandelschoenen, die vorige week nog herrie maakt, heeft nu besloten om de zool los te laten.
Daar moet lijm voor komen. en wat schetst onze verbazing, hangt daar een tube lijm, speciaal voor loszittende schoenzolen. Gelukkig wordt er weer gelachen, want ook een goed vlekkenmiddel voor koffievlekken wordt gevonden..
Daarna nog even een paar stukken pizza, maar zijn te moe om te eten.
Dat doen we morgen ook anders zeg ik, morgen wordt er eens goed en gezond gegeten.

Als je vroeger iets kwijt was, dan zette je de Heilige Antonius op tafel in de vorm van een beeldje of kaartje. Je zei dan: Heilige Antonius, lieve vrind, help me dat ik ....terugvind. Tineke zoekt momenteel, niet naar iets tastbaars, maar naar antwoorden op haar vragen. Nu wordt bij elke Antonius een kaarsje gebrand, wie weet helpt hij haar...
Daarom ook Antonius, die vandaag een lichtje krijgt..

Eenmaal terug bij de B&B, zie ik hoe de oudere meneer uit de bus van gisteren, ook problemen heeft met zijn knieën. Hij krijgt liefdevol een pizza, en zie hoe hij in gebed gaat. Hij is een gelovig man, en wil naar Assisi. Ook zit er nog een oudere vrouw, ze zijn beiden Italiaans en keuvelen erg gezellig op los. Zij slapen in de slaapzaal met een groepje jonge Duitse vrouwen, die elkaar hebben leren kennen op de route, en laat zijn gaan eten. Als ik om 23.00 naar mijn bed ga, zijn ze nog niet terug.
Tineke en ik gaan slapen, we zijn moe, geen tranen meer, we nemen rust...