een plek waar we allebei stil werden..

We waren allebei nog moe van het avontuur van gisteren, en als je ook terugdenkt, weet je zeker dat we deze weg niet alleen gaan.
Tineke bleef wat langer liggen, maar toen ze wakker werd besefte we, dat we nog maar een uur hadden om de trein naar Bibienne te halen. De volgende zou pas 3 uur later gaan, dus snel inpakken en naar beneden.
Ik denk, dat de meneer van de receptie, raar heeft opgekeken, want we namen een snel ontbijt, en met een vlugge ciao, waren we weg.

We waren mooi op tijd, toen er een soort boemeltje aan kwam rijden. De conducteur kwam gelijk op ons af, en wilde alles weten wat we aan het doen waren. Helaas was zijn Engels niet al te best, dus kreeg hij gelukkig hulp van een medepassagier. Zo werd het toch nog een leuk gesprek.
Het was echt een boemeltje, die op een smal spoor door de Italiaanse omgeving reed, en dat zijn ook momenten om van te genieten.
Toen we uitstapte, zagen we nog even de conducteur ,die ons hartelijk uitzwaaide met arriverderci...

In Bibienne, de buskaart gekocht, cappuccino gedronken, en keken hoe we de eerste pelgrims met rugzakken aan zagen komen.
We leerde daar James en Dawn Goodman kennen. Ze komen uit New Mexico, en het contact was gelijk leuk.
Verder stapte er nog een Italiaanse man in de bus, die we later terugzagen en een Duitse jongeman, die een paar dagen in La Verna en Assisi wilde doorbrengen voor spirituele dagen.

Als we aankomen in La Verna, moeten we 3 kilometer naar boven, naar het Klooster Santuario delle Verna. Wij hebben al weer een informatie kantoor gezien en denken..stempel! We lopen naar James en Dawn, om te zeggen, dat je daar eventueel al een stempel kunt halen en samen lopen we er heen. Het is open, maar we zien niemand. Wel maken we al dankbaar gebruik van het toilet, als er toch iemand naar beneden komt. Allereerst snapt ze ons niet, maar als we onze pelgrimspaspoorten laten zien, begrijpt ze het en gaat naar boven. We krijgen allemaal een mooie stempel, en gelijk daarna sluiten ze. Wat een mazzel, en wat leuk zo met elkaar. Zij blijven nog even in het dorp en wij gaan op het oude voetpad, door het bos naar boven. Het is weer een klim pad, maar we genieten wel, want het is een mooi bosgebied.
Wel nemen we weer afval mee, worden allebei erg boos, om het feit dat er overal zoveel plastic ligt.

Eenmaal boven zie we hoe mooi het is, en checken ons in. Ik heb telefonisch gereserveerd, en de naam Dijkstra blijft moeilijk, dus stonden we ingeschreven als Catharina Ollanda, en zo lukt het ook.
We krijgen een mooie stempel, betalen en vragen om een lunchpakket en ook dat is te regelen.
De kamer is mooi, met bedden met lakens en dekens, en dat doet je altijd weer aan vroeger denken.

Daarna lekker even zitten en cappuccino drinken, en we zien meer pelgrims binnenkomen. Er is ook een optie voor een slaapzaal en kun je donativo warm eten die avond. Het is hard gaan regenen, en degene die nu komen, zijn doorweekt. Veel jonge mensen nemen een slaapzaal, begrijpelijk denk je, vast studenten. Maar als de dames de flessen wijn gaan kopen, om er een leuke avond ervan te gaan maken, ga ik er anders overdenken. Te meer er daarna nog pelgrims komen, die te horen krijgen dat de slaapzaal vol is en voor de duurdere optie moeten kiezen, tja..

Wij gaan even naar buiten, en denken een kerk te kunnen bezoeken, maar dan blijven we staan. Overal hangen bordjes silenzo, maar dat hoef je tegen ons niet te zeggen. we worden vanzelf stil, wat een bijzondere plek. Vanuit een hoogte kijken we naar een groot kruis en dan het dal in. De zon komt net door de wolken en schijnt op een dorp verderop. We staan stil, kijken elkaar aan en we zijn geëmotioneerd, zo'n mooi moment.
In de Basiliek is net een mis begonnen, dan maar naar de kapel waar Franciscus volgens de verhalen, zijn stigmata kreeg en ook de plek buiten kun je bezoeken. Het is een bijzondere plek en je voelt dat er hier meer is.
Fijn om dat samen mee te maken. We hebben bijzondere momenten met elkaar.

In de avond ontmoette we weer James en Dawn, want we delen met elkaar een tafel. Er komt een mooi gesprek samen. Hij is priester bij de Anglicaanse kerk in New Mexico en samen willen ze deze weg proberen te lopen. Ze zijn van mijn leeftijd, en hebben van de zware rugzak afgezien, en laten hun bagage brengen. Dit snap ik heel goed, want deze weg is het zwaarste stuk van mijn route.
Verder haalt Tineke haar Engels weer op, en zo ongemerkt zitten we al een tijd aan tafel. We hebben een fijne avond met elkaar en de gesprekken zijn mooi. Ongemerkt is het tijd voor het bed, het was een ontzettend mooie dag...