De reddende engel..

Lekker vroeg uit de veren, en de rugzak ingepakt, zitten we aan het ontbijt. Daarna nog betalen, en bedanken voor het heerlijke eten. Het was een fijne plek.
De heren willen nog graag met Tineke op de foto, want vinden het leuk, dat ook zij, op mijn blog komen.
Er wordt nog water aangeboden, en we mogen altijd bellen als er wat is.
Zo lief en bezorgd, na een knuffel gaan we op pad..

We hebben er zin en stappen flink door. Al gauw komen we midden in een bos een kerkje tegen, en nemen even plaats op het bankje.
Ik bel naar het hotel voor vanavond en voor het klooster morgen, dus de slaapplaatsen zijn weer geregeld.
Tineke vind nog een klavertje vier, wat een heerlijke ochtend, zeggen we nog..

We dalen af, maar het wordt ineens onduidelijk waar het pad is gebleven.
Dan zien we bij een huis, de rood-witte markering van de route en gaan die volgen. Al snel wordt het pad zo smal , dat ik niet verder durf. Ben bang de balans te verliezen en naar beneden te vallen.
Tineke, heeft de laatste tijd veel kliminstructies gehad, en gaat me helpen.
Ik doe mijn rugzak af en ga op mijn billen verder. Tineke haalt de rugzak op, en ben supertrots op haar. We geven elkaar een dikke knuffel, wat fijn dat we er zo voor elkaar kunnen zijn.

Dan verder, maar de paden worden onduidelijker en steiler, veel steen, blad, lastige struiken. Ben weer mijn grenzen aan het verleggen.
Zo lopen we maar te zoeken, en het is meer proberen overeind te blijven, dan wandelen.
Vlak voor het dorp houdt de route op. Hij wordt versperd door gebroken boomstammen en het pad is weggevaagd. Er zit niets anders op, dan weer naar boven te klimmen.
Ik wordt steeds meer vermoeid, en het wordt dan steeds zwaarder. Maar na een uur klimmen zijn we weer boven en nemen een rust.
We bellen maar weer naar de B&B, en vertellen ons verhaal. Ik zit er even door, en Tineke vertelt dat ze trots op me is..
Het was een spannend avontuur, en we zouden weer terug gaan naar de B&B.

Dus weer stijgen, en begon al weesgegroetjes te bidden en Marialiedjes te neuriën. Dat geeft me kracht. Tot mijn verbazing zie ik een auto aankomen, en daar was onze reddende engel...Iacopo.
Hij wilde niet wachten tot wij bij de B&B waren, maar is op zoek gegaan.
Verbaasd was hij allerminst, als wij ons verhaal doen, hij heeft wel vaker gasten opgehaald die verdwaald waren..

Hij brengt ons regelrecht naar Stia, en dat is fijn. We zijn allebei doodop van de inspanning en spanning of het allemaal wel goed zou gaan.
Na een douche en een cappuccino in het dorp, komen we weer bij.

Dan begint het te onweren en even later breekt er even noodweer uit. Fijn dat we veilig binnen zijn..