Zal ik de was voor u doen?

Vanmorgen was het een drukte van belang in de ontbijtkamer, van allemaal mannen in fietspakjes, die overduidelijk haast hadden. Ze gingen allemaal naar de Giro Italia kijken, die ergens in de buurt voorbij kwam. Dan ga je blijkbaar, niet met de auto of openbaar vervoer, maar helemaal in je fiets outfit erheen.
Ondertussen, belt Marietje, de koster uit Beuningen. Kan echt niet de klok luiden, zeg ik gekscherend, maar ze wilde graag weten hoe het ging. Ikzelf ben ook op tijd weg, en had er zin in. Doordat ik opruiming had gehouden in mijn rugzak, was die ook duidelijk lichter.
Ik moest, om bij mijn hotel te komen, gisteren weer iets terug op mijn route, dus dacht ik, nu ben ik al hoog, ben zo Schlanders voorbij.

Twee dames wezen mij de Rozenkransweg aan, die was erg mooi om naar de kapel te lopen, zeiden ze. Maar halverwege, kon ik niet verder, of ik kreeg een nat pak. Ze waren alle velden aan het beregenen.
De man, zei dat ik om kon lopen, maar ook daar was hetzelfde probleem. Het was net zeskamp, opletten waar de straal was, en dan hard rennen.

Vlak voor het kerkje was een bankje, en besloot daar mijn vest uit te doen, het werd al goed warm. De man, van beneden, kwam weer naar boven en kwam bij me staan. Hij was duidelijk nieuwsgierig, wat ik aan het doen was. Zo kwamen we in gesprek en hij legde uit, hoe ze vroeger, via de waalwegen, de boel nat hielden. Daarna wenste hij me nog een goede reis, en moest goed uitkijken, tja..

Bij het kerkje werd het al smaller, en er was geen weg verder, dan na boven toe. De kerk was helaas dicht, dus maar verder. Ik moest over allerlei grote stenen klimmen, en af en toe was ik blij met een struik naast me, want stond ook af en toe er ongemakkelijk bij, met de rugzak, die niet meegeeft. Maar boven stond een bankje, dus ik dacht dan zal daar wel weer een waalweg, of wel een goed wandelpad liggen.
Helaas toen ik eenmaal boven stond, stond er weer een klim te wachten, en was dan ook blij dat ik boven was.
Verderop begon een asfalt weg, en dacht dat ik zo beneden kon komen, maar helaas, die weg liep dood, en moest verder op een steil pad, met veel losse stenen naar beneden.
Helaas ging het halverwege mis en rolde ik iets met mijn voet weg, waardoor ik , om het op te vangen, een rare beweging met mijn linkerbeen maakte en mijn knie hier niet van gediend was.
Bah, wat baalde ik, en al zwetend, ging ik het laatste stuk. Ik besefte wel dat mijn stok, onmisbaar voor me is, en mijn grootste vriend is op mijn wandelingen.
Eenmaal beneden, was ik ontzettend opgelucht en dankbaar, dat het verder goed was gegaan, maar ook even een traantje, want je voelt je ook alleen op dat moment.

Eenmaal uitgerust, wilde ik verder op het fietspad, maar had echt veel last van mijn knie. Ben na 2 kilometer omgekeerd, en richting het station gegaan. Daar ben ik in een keer naar Naturns gegaan, en kon bijna niet meer opstaan, toen ik daar aan kwam. Ik zat op een klapstoeltje met mijn rugzak nog op. Gelukkig, hielp een meneer me overeind.
Bij het station, zei hij, wacht even en haalde water uit een bron voor ons beide. Ben even blijven zitten, en we hebben over van alles gepraat.
Hij liep nog een stukje mee, tot de weg die opgebroken was, en zwaaide me uit..

Mijn pension was gelukkig niet ver lopen, en werd daar leuk opgevangen. Eerst maar wat drinken en zitten, zei ze. Toen ze mijn dikke knie zag, is ze gelijk ijs gaan halen, om te koelen.
Zal ik je was wassen, zei ze...ik wist niet wat ik hoorde. Niemand vraagt zich ooit af, hoe ik mijn kleding schoon krijg, en nu deze vraag. Wat is kleding gewassen in een machine, momenteel een luxe, en wat ruikt het dan weer fris...

Inmiddels heb ik ook al flink gesmeerd, en toch een beetje telkens gelopen, voor de doorbloeding. Ik moet zeggen, het voelt al beter.
Wacht de ochtend wel af, maar ga in ieder geval, de komende dagen, de fietsers in de weg lopen, want pak de fietsroute. Ik hou van wandelen, maar dit heeft vandaag, bij mij grenzen verlegd..