Na een moeilijke start een heel mooi einde..

Vannacht koud gehad, heel koud. Gelukkig biedt de legging, wat extra sokken en een vestje, de oplossing zodat ik in ieder geval nog een paar uur slaap. Ben moe als ik wakker wordt, en ga toch maar kijken of ik warm kan douchen. Het hele huis is nog donker, dus zachtjes de trap af. In de douche ligt allemaal kinderspeelgoed en was.
Niet meer naar kijken, denk ik, het is niet anders. Probeer eerst of de douche wel warm wordt, en helaas ook die blijft koud. Dan maar weer naar boven, en me wassen aan de wastafel, met koud water, en waar het water niet meer uit weg wil lopen.
Ik heb nog nooit zo snel alles klaar gehad en ga naar beneden. Daar is niemand, en zie ook niets wat op ontbijt moet lijken.
Dan maar weg, maar ook dat kan niet, de deur zit nog op slot. Wat nu?
Rondkijken, en dan tref ik oma aan, die met veel aandacht door een verrekijker aan het kijken is.
Ze schrikt van mij, en als ik aangeef dat ik vannacht hier heb geslapen, valt het kwartje weer. Maar ook bij mij, Oma is al in een gevorderd stadium van vergeten, zullen we maar zeggen, dus help haar mee.
Ik krijg 2 sneetjes Schwarz brod, zoals zij het noemt en boter. Als ze vraagt wat ik erop wil, zeg ik dat ik graag kaas lust. Ze komt met een aangebroken pakje brie aan. Gelukkig is er een koffiemachine, dus dat gaat goed.
Met heug en meug, eet ik die 2 sneetjes op, het arme mens ,kan er ook niets aan doen.
Daarna geef ik haar een hand, en vertrek. Als ik achterom kijk, zie ik haar alweer met de verrekijker naar buiten kijken.

Zo, nu eerst weer die 3 km, naar beneden. Ik loop, liever naar boven, dan naar beneden. Je krijgt door het dalen meer druk op de knieën, en je rugzak werkt daar ook aan mee..
Halverweg wordt ik licht in mijn hoofd en wordt wat misselijk, ook mijn darmen hebben het ineens niet meer goed.
Als ik beneden ben, ben ik al 2x in de bosjes geweest en nu ren ik naar de wc bij het bushokje.
Bij het bushokje zit een man, en ik vraag of hij op mijn rugzak kan passen.
Na weer opgelucht naar buiten te komen, vraagt hij of het wel goed met me gaat.
Ik vertel mijn verhaal. Hij verteld, dat de kinderen de administratie, onderhoud en bij drukke tijden voor het gasthuis zorgen, maar verder aan oma overlaten. Vertel dat alles koud is. Dat komt zegt hij, dat ze zonnecollectoren hebben, en elke keer moet dat aangezet worden, of zo..
Het was hem ook al bekend, dat het niet goed liep, maar dat het zo was wist hij nog niet.
Mens, zegt hij, de bus komt zo, ik ga naar Reschen, ga toch mee..
Hij gaat elke zaterdag vlees halen in Reschen, de laatste goede slager is n.l. uit Nauda vorig jaar vertrokken.
Daarna, alleen maar water en bankjes, dat kun je altijd proberen..
Zo ga ik mee, naar Reschen en dus ga ik ook de grens over.. In Reschen stappen we samen uit, en hij wijst mij de weg, hoe in naar de Reschensee moet lopen.

Onderweg is een restaurant open, en ik neem thee met suiker. Dat was altijd het wonderdrankje van mijn schoonmoeder, tijdens de vierdaagse, als ik moe aan het worden was. Ze zat er altijd op haar klapstoeltje aan het eind van de dag, met haar rode thermoskannetje. Mijn schoonmoeder heb ik 11 jaar mogen kennen, en we konden het goed vinden samen. Vooral in de periodes dat Anne weer op uitzending was, en de kinderen nog klein waren, waren we veel bij elkaar. Samen op pad in haar blauwe autootje, de hele familie afrijden of naar de camping in Ommen. Ik heb er goede herinneringen aan..

Ook dit keer doet de thee zijn werk. Ik krijg zelfs nog een droge biskwie van de serveerster, ook zij ziet dat ik niet goed te pas ben.
Met goede moed ga ik verder. Het is gelukkig droog, en er is veel wind, die wel koud is, maar mij goed doet.
Bij de volgende plaats Graun, ben ik al weer aardig opgeknapt. Daar staat de bekende kerktoren van Alt-Graun, die boven het water uitsteekt. In 1949, werd de Reschensee verbreed, voor de stroomwinning en kwam het hele dorp onder water te staan. Het nieuwe dorp is toen iets hoger ernaast weer opgebouwd in de jaren vijftig.
Natuurlijk, moet je daar even op de foto, en gelukkig was er iemand die dat wilde doen.
Ik ben zeker opgeknapt, want boven op een heuveltje verderop, staat een kapel, en dat drijft weer mijn nieuwsgierigheid.
Hij is helaas dicht, maar ik zie aan de buitenkant een oude schildering van Joris en de draak, dus neem aan dat de kerk daar naar vernoemd is. Naast het kapelletje, neem ik even rust, het is een fijne beschutte plek, en ik heb even geen last van de wind.

Zo loop ik lekker rustig verder, en ben zo blij dat ik weer opknap. Het zal wel alles te samen zijn geweest, al rook de brie wel eigenaardig..
Als ik aankom in St. Valentin, wordt ik heel vriendelijk verwelkomd, door de eigenaar. Ze zijn vandaag net weer open, en is heel enthousiast.
Ik heb weer halfpension, maar nu mag ik uitzoeken, wat ik vanavond wil eten.
Verder raad hij de welnessruimte met sauna aan, maar ik zeg dat ik dat eigenlijk nooit doe, omdat ik dan alleen ben.
Maar het is goed voor mij verteld hij, en nu zijn er nog geen gasten. Hij pakt een badjes, leidt me rond.
Dan krijg ik een hele mooie kamer met balkon, aan de voorkant van het hotel, zodat ik naar de bergen kan kijken.
Ben nu heerlijk in de welness geweest, en voel me als herboren..
Straks lekker eten, het is hier geweldig. Vriendelijkheid en warmte doet zoveel en wat een mooi einde van een dag die zo moeizaam begon..

Morgen naar Schluderns, de route's worden steeds mooier vind ik, gaat vast lukken, na zo'n goed slaapadres..

Ik ben dus in St. Valentin, maar mijn blog kan die naam niet vinden, dus de plaats ervoor maar genomen...