Het gevoel dat je in een heimatfilm zit..

Vanmorgen al vroeg op pad, want het weer is heerlijk momenteel. Verder had ik een goed gasthuis, maar alles was aan vernieuwing toe. Mijn bed kraakte, als je je alleen maar iets bewoog en de vloer kraakte bij elke stap. Ook dat bevorderd, dat je snel eruit bent.

Allereerst richting Imst. Kies niet de Via Claudia Augusta route, maar binnendoor langs een mooi natuurgebied.
In Imst heb ik een paar mooie kerken bekeken en mezelf op een kopje koffie met Kasetorte getrakteerd.
Daar gelijk wat boodschapjes gedaan, en bij Cafe Kristal, zo was me dat gezegd, op de bus gestapt. Na ongeveer 10 minuten uitgestapt in het volgende dorp Mils. De oude stad is prachtig, maar volgens de toeristeninformatie, waar ik uiteraard een stempel haalde, is de stad een "baustelle"en kom je er gewoon niet door of raak je de weg kwijt. Deze klacht was al van een paar fietsers gekomen.
Het is goed warm, dus heb geen zin in verdwalen...

Vanuit Mils loop ik naar Schonwies en ga daar steil naar boven naar Klooster Kronburg. Het is een flinke kuitenbijter, maar er is ook een kruisweg langs. Die heb ik niet gelopen op Goede Vrijdag dit jaar, dus doe ik het maar nu. Het zijn prachtige schilderingen, en het raakt me altijd. Elke keer als ik even uit moet puffen, kijk ik naar Zijn beeld en Zijn lijden en dan voel je je zo nietig, dat je weer kracht krijgt om verder te gaan.
Halverwege nog een waterval, tussen gespleten rotsen, en daar blijf ik even, want geeft verkoeling.

Hier blijf ik slapen vannacht in het klooster, in het zusterhuis. Ik wordt hartelijk ontvangen, en krijg het nodige respect. Er komen wel eens groepjes of 2 dames, maar een vrouw alleen en dan zolang onderweg hadden ze nog niet gehad. Wel heren alleen, maar het zijn over het algemeen Jacobspilger en dan voor een paar dagen.
Dan besef je, hoe dankbaar ik moet zijn, om wie ik ben en dat ik dit mag doen.

Om half zes komen we boven in de kapel bij elkaar, en bidden en zingen samen. Er is een damesgroepje, die 5 dagen op pad zijn en morgen weer naar huis gaan. Zij hebben nog een gebed en een lied. Al met al, mooi om de dag af te sluiten.

Daarna eten, maar zit helaas weer alleen. De dames willen graag bij elkaar zitten, en na vijf minuten, vindt ik het ook prima, want er vallen fikse woorden onderling. Zuster Barbara, komt nog even bij me zitten, en het wordt een mooi gesprek over mijn werk, mijn beweegredenen om te lopen, mijn gezin en het geloof.

Na het eten nog even buiten koffie gedronken, en toen heerlijk in mijn eentje buiten gezeten. Fietsers en wandelaars komen af en aan, en Zuster Barbara, begroet iedereen. Het lijkt wel of ik in zo'n heimatfilm zit, waar zo meteen Roy Black een liedje komt zingen. Alles is hier ook zo puur en mooi, een hele rustgevende plek

Nu is het bijna donker, en heb mijn raam van mijn kamer open. Je hoort de vogels en ruikt de frisse avondlucht uit de bergen, wat ben ik toch een rijk mens....