Blij, dat ik een beetje gek ben...

Ik was vannacht de enigste gast in het hotel, dus stond er ook maar een ontbijtje klaar. Gelukkig kwam de eigenares even bij me zitten. We hadden een leuk gesprek over de overgang, kinderen, moeilijke hotelgasten en tenslotte nog over mijn weg naar Rome. Je moet toch als vrouw, zegt ze, ook geen angst hebben, of bang zijn voor het niet krijgen van een slaapplaats, nee niets voor mij. Je moet eigenlijk wel een beetje gek zijn...

Daarna naar de toeristeninformatie, die naast het hotel zit. Daar hebben ze vaak een mooie stempel van de stad. Ook hier weer even gepraat, en ook hier wordt gezegd, je moet toch wel een beetje gek zijn...

Vervolgens naar de bakker voor wat drinken en een broodje voor onderweg. De bakker vraagt, waar ik naar onderweg ben. Rome?....dan moet je toch wel een beetje gek zijn..

Mijn antwoord? was elke keer, dan is het heerlijk om een beetje gek te zijn...

Vandaag voel ik me al veel beter. Nog een beetje hoesten, maar de pijn in mijn schouder is al veel minder.
Het wordt geen lange tocht nog vandaag, rustig aan doen, maar morgen gaan we weer wat meer kilometers maken.

Ik loop samen met Waltraud, zo stelt ze zich voor, het dorp uit. Ze is 77, en loopt elke morgen, een flinke ronde, om de kerk in Dormitz te openen.
Als jonge vrouw, hield ze van bergbeklimmen, maar na een vreselijke val, was er zoveel gebroken, dat ze nooit haar armen meer voltallig kon gebruiken. Haar benen zijn nog prima, dus elke dag lopen, dan blijven ze gezond ,zegt ze..
Zo praten we, tot in de kerk. Als we samen even hebben gebeden, vraag ik of er een stempel van de kerk is. Nee, zegt, maar loopt weg. Intussen brandt ik meerdere kaarsjes.
Een lieve cliënte waar ik een goede band mee had , ligt op sterven, en een familielid wordt vandaag geopereerd. Fijn dat je dan om kracht kunt vragen, je bent vaak zo machteloos.
Dan komt Waltraud bij me, met 5 gewijde rozenkransjes, en zegt dat ik deze maar moet geven aan iemand die het nodig heeft thuis of onderweg.
Ze zegt dat ze zal bidden voor me tijdens de reis, we geven elkaar een kus en nemen afscheid.

Dat is toch een waardevol begin van de morgen. Als ik vervolgens het hek uit loop, zie ik een mevrouw duwen aan een automaat. Het is een automaat voor grafkaarsen. Nou, dat had ik nog niet gezien.. De automaten zijn bij ons allang uit het straat beeld verdwenen. Maar hier zijn nog de sigaretten, fietsbanden, snoepjes, speelgoed en nu blijkt ook grafkaarsen te koop in een automaat. Zelfs de telefooncel staat hier nog, en waarom ook niet ?
In ieder geval help ik haar, om de grafkaars uit de automaat te bevrijden.

Nu verder, het is een prachtige morgen, dus na een tijdje even lekker midden in een bos zitten en luisteren, gewoon niets en luisteren, zo heerlijk..
Toch als ik mijn rugzak weer oppak en naar achteren kijk, zie ik een hele donkere lucht, en het begint ook ineens harder te waaien.
Na 10 minuten moet toch echt de regenhoes over de rugzak en mijn regenjas aan, het zet nu goed door..
Na een half uur klaart het gelukkig weer op, en als je in een bos loopt, merk je er ook minder van.

Ik loop heerlijk, en ben zo blij weer te zijn opgeknapt. Vlak voor ik bij mijn hotel kom, wordt het weer donker, dus blij dat ik er ben.
Daarna regent het ook de hele middag gestaag door.
Als ik net mijn rugzak uitpak, krijg ik bericht van de zoon van mijn cliënt, dat ze rustig in haar slaap is overleden vanmiddag.
Ga even zitten, schrijf hem terug, en geef verdriet even de ruimte.

Daarna, naar muziek geluisterd en op mijn beschutte balkon, naar de bergen gekeken.
Ik heb heerlijk gegeten, en nog even met Tineke gebeld. Nu nog even mijn blog, en dan naar bed, morgen staat er weer een langere wandeling op het programma, met als slaapadres weer een pelgrimsbed in klooster Kronberg...