Zo kom je toch nog aan de kilometers..

Vanmorgen aan het ontbijt zat nog een vrouw alleen te eten. Dat is toch niet zo gek, zou je denken, maar geloof me, normaal ben ik een van de weinige vrouwen die alleen eet.
Doordeweeks zit ik vaak alleen, met heel af en toe een zakenman, die vaak al druk aan het bellen is. Maar meestal zit ik alleen, en heb ik pech met het hotel, dan tref ik een buffet aan, met een paar restjes.
Er zijn dan vaak veel bouwvakkers in het hotel, en die gaan vroeg weg, en lusten wel wat..
Nou ja, in ieder geval zat ik vanmorgen dus niet alleen, en we kwamen aan de praat. Marina, heette ze, en zij ging graag op de fiets, zo een paar dagen alleen weg, en dan ook nog met een tent. Wel op een camping, zei ze, maar ja die zijn momenteel ook leeg.
Ze had het gisteren helemaal gehad, en was neergestreken in dit hotel.
Alleen op pad, dan hoor je bij elkaar dingen van herkenning.
Zo'n dag hebben, dat je heel veel doet, maar niet vooruit denkt te komen, of een dag dat je gewoon moe bent en alles teveel is. Thuis, kun je dan even je ei kwijt, hier zit je op jezelf te mopperen.
Ook de sanitaire stop, kwam nog even aan bod. Ze zegt altijd opletten waar een plekje is, fiets aan de kant etc. Ik vertel dat het voor mij ook elke keer, een hele toer is, vooral als de rugzak op de grond ligt. Plekje zoeken, rugzak af, rugzak weer op, terug op de route. Dan is het voor een man toch wel makkelijker, zo tegen de boom. Die hoeft niet met zijn billen bloot, hihi..we schieten allebei in de lach.
Dan nog even over de kinderen, en gaan we ieders onze eigen weg. Ze gaat in ieder geval mijn blog volgen, al is het maar de foto's...

Dan pak ik ook de rugzak, en lopen bovenin het dorp uit. Zit gelijk op de Romantische Strasse, dat is fijn. Als snel loopt vader eend, boos met me mee, ben geloof ik, te dicht bij hun nest gekomen..
Krijg nog de Kerk St. Leonard te zien, maar moet zelf recht naar boven.
Als ik boven kom krijg ik kippenvel, zie voor het eerst de Alpen opduiken.
toch kan ik het niet geloven en vraag een oudere heer, die daar staat of het de Alpen zijn. Ja, zegt hij en moet lachen om mijn reactie.

Dan begint hij te vertellen, dat hij voor 60 jaar terug uit Roemenië kwam, met Duitse papieren, over zijn werk op de fabriek, zijn vrouw waar hij erg van houdt en over de kerk..
Hij blijft maar praten, en dan zie ik opeens een zeis staan. Vertel dat mijn vader ook zo'n vakman was met de zeis..
Ja, mijn papa, wat heeft die man gewerkt in zijn leven, en als hij vrij was deed hij nog extra werk, om extra te verdienen.
De zeis ging mee naar de sigarenboer 3x per jaar en daarmee verdiende hij dozen goede sigaren, die hij vol trots liet zien.
De zeis ging mee op vakantie, want aan stilzitten had je niets, en zo deed hij een paar keer per jaar in Oberhorlen bij familie Schmidt, alles weer kortwieken. Daarvoor verdiende hij een goede vriendschap, die hun veel waard was.
Tja, als ik die zeis zie, zie ik hem, met zijn platte pet, afgesabbelde pijp
(volgens mijn moeder), en zie de handigheid van het slijpen en maaien..
Harde werker, heb hem nooit over horen klagen ,dat hij zoveel moest doen...
Dit vertel ik ook aan Michael, zo heet hij, naar een engel, zegt hij...
Hij haalt hier brandnetel op voor compost en gier, voor het ongedierte..
Hij is trots als ik een foto maak, en komt zelf met de zeis..
Wens hem nog een mooi gezond leven toe, en dan scheiden onze wegen..

Ik blijf maar kijken naar die Alpen voor me, maar foto's lukt nog niet. Wordt me steeds meer bewust, dat dit allemaal eenmalig is..
Wel moet ik oppassen, want ook hier is er weer veel modder voorhanden..
Ook de insecten, muggen en dazen, laten me niet me rust. Loop voortdurend te wapperen met mijn sjaal. Als je het niet weet, zou je denken dat ik aan het dansen ben.
Dan moet ik weer lachen, want denk opeens aan een wandeling in Markelo met mijn zus Ria.
Ria houdt van wandelen, maar moet er niets tegen zitten, want dan ligt het aan het pad, het weer, etc. Niet vervelend hoor, oh nee, eerder komisch, en dan komt er ook menige lachbui achteraan.
Zo ook die wandeling, waar we werden achtervolgd door heel veel dazen, steekvliegen..Dus werd er gezwaaid met de boekjes van de wandelroute, steeds harder, dus steeds meer gemopper. Toen we ze kwijt waren, was van de boekjes niets meer over, maar hebben later er nog vaak om gelachen.

Zo wat een herinneringen vandaag, ja als je zo alleen loopt komt veel naar boven.
Ik loop verder en zie een bank bij een hoge toren. Waar het voordiende weet ik niet maar het plekje is mooi.
Nadien, kom ik op een smal pad, met veel diepte naast me, en wat ben ik dan blij met mijn stok. Nog even een klim en dan zie ik Landsberg am Lech liggen.
Als ik beneden bij de stadspoort uitkom, zoek ik via mijn app, mijn hotel. Nog 3,5km geeft hij aan, heb ik dan toch verkeerd geboekt?
Nou, ja moet slapen en mijn rugzak kwijt, dan toch maar weer aan de wandel. Ik kom door allerlei wijken en lange wegen, en baal dat de stad zover weg is, daar wilde ik nog heen vandaag.
Dat vertel ik aan de receptie, nee hoor, zegt ze het is maar 20 min lopen, en zie op de kaart, dat ik een behoorlijke omweg heb gemaakt.

Gelukkig, dus niet ver, en ga gelijk naar de stad. Het is meer rondkijken, want alles wat je koopt, sleep je weer mee.
Toch, regel ik nog een stempel van de stad, en ga naar de kerk, om even stil te worden, en kaarsjes te branden.
Bid weer uit dankbaarheid, en vraag om kracht voor diegene die het nodig heeft..
Als ik uit de kerk kom, is het erg benauwd en bewolkt, dus besluit maar weer terug te gaan. Haal onderweg nog wat lekkere broodjes, fruit en Yoghurt en ga lekker eten op mijn balkonnetje..
Voor me hebben moeder en vader koolmees hun nest, en je hoort de jongen piepen. Ik zie het schouwspel aan, wat zijn ze er druk mee..
Verder zit ik wel iets uit de stad, maar heb een super plekje, met een heel vogelconcert op de achtergrond...

Oh, ja iedereen nog bedankt voor alle lieve en mooie reacties, en lees ze allemaal. als dit als boek wordt gedrukt, komen ook de reacties erbij, dus kan ze later nog vaak overlezen...