Leuke ontmoetingen..

Vannacht slecht geslapen, de jeugd was tot 2.00 nog op de gang aan het lopen. Als ik dan net ingeslapen ben begint het circus weer van voor af aan.
Mijn kamer zit het dichtst bij de lift, en vanaf 6.30 ontbijt, dus voortdurend herrie. Besluit er ook maar uit te gaan, en kijk naar buiten.
Daar komt het hemelwater met bakken uit de lucht, brr.. hopelijk klaart het nog op.
Ik zie eerst alle berichtjes op de whatsapp, het is koningsdag en iedereen is er druk mee bezig. Ik kijk in mijn logboek, en daar zit een envelopje met een oranje armband in. Toch een beetje oranje gevoel vandaag.
Heel rustig aan pak ik mijn rugzak, wil ook niet te vroeg beneden zijn, wil in ieder geval rustig ontbijten.
Als ik beneden kom, is het nog steeds een drukte van belang, en je moet oppassen dat ze je niet omver lopen, met je kopje koffie. Blij dat op dit moment Anne er niet bij is, die had het zeker laten merken. Ik kan er niet tegen, maar hij helemaal niet, als kinderen met dit gedrag niet worden gecorrigeerd..

Dit Herrie-hotel, zoals ik het al noem, was mijn duurste en slechtste, en dat vind ook een echtpaar, die samen met mij het hotel verlaten.
De regen komt nog steeds gestaag uit de hemel vallen, en hij vraagt waar ik heen ga vandaag.
Ik wil met de bus naar Monchsdeggingen , om vervolgens die route van 12 km naar Harburg te lopen.
Je bent gek , zegt hij, dit is ijsregen en het is niet warmer dan 2 graden.
Hij moet naar Donauworth, en wil me verder op weg helpen. Ook hij beaamt, dat het in Harburg , mooier is om een dag langer te blijven.
In Monchsdeggingen, is het weer harder gaan regenen, en hij zegt, ik zet je een paar kilometer voor Harburg af in een restaurant, en daar kun je nog even door het bos en dan langs de Burcht.
Hij kent de weg goed, komt hier n.l. vandaan, en vandaag gaan ze de woning van zijn pas gestorven moeder leeghalen, hij ziet er tegenop..

Als ik ben afgezet, nemen we afscheid, en gelukkig regent het even niet zo hard. Maar toch, heb ik eigenlijk geen oog voor de natuur en omgeving. Moet voortdurend naar beneden kijken, om de plassen en modder te ontwijken. Vlak voor Harburg even omhoog naar de Burcht, maar het begint steeds harder te regenen. Ga maar snel naar het hotel, dit is niet leuk meer.

Kan het even niet vinden, ik voel me dan ook zo ongelukkig met dat natte pak, en ben zo koud. Een man spreekt me aan, en zegt, hier om de hoek is het, en laat me binnen. Hij gaat ook naar binnen, en is stamgast. Hij komt zijn Mittagstisch eten, en voor ik het weet zit ik ook aan een heerlijk bord echt Swabische Fladlesuppe. We komen aan de praat. Vandaag is zijn eerste dag van zijn pensioen. Hij vind het verstandig wat ik doe. zijn vrouw werd voor 3 jaar ziek, en was in 4 maanden weg, vertelde hij.
Hij heeft inmiddels weer een vriendin, maar heeft het moeilijk gehad met de roddels. Verder laat hij trots de foto's van zijn kleinkinderen zien, en bedankt me voor het gezellige samen eten en het mooie gesprek.
Als ik wil afrekenen is het al betaald...

Ik kan eerder op mijn kamer, en wat een verademing met vanmorgen, alles heerlijk warm, gezellig en het belangrijkste rust...

Daarna in de regen, snel naar de supermarkt, voor wat drinken en noodrantsoen, en daar vraagt een dame of ik hier op vakantie ben. Meteen begint ze te praten over dat ik naar de burcht moet, maar al snel vertelt ze dat haar bovenarm is gebroken, over het ziekenhuis etc. De regen sijpelt maar door, maar merk dat ze haar verhaal kwijt wil. Opeens krijgt ze haast, ziet een bekende, en bedankt me dat we zo fijn gepraat hebben.
Ik ben er ook blij om, want wordt weer behoorlijk nat.

In het hotel neem ik eerste een kopje koffie, en er zitten 2 oudere dames een tafel verder. De vrouw van het hotel vertelt dat ik naar Rome loop, en een van de dames begint gelijk over haar wandelavonturen. Ik moet morgen maar om 10.00 klaar staan, dan zal ze me eens een mooi stukje laten zien van Harburg..
Ik denk, dat wil ik niet, morgen wil ik niets aan verplichtingen, morgen wil ik rust, niets gepland...
Dus zeg ik, NEE, ik schrik er zelf van. Ik vertel dat ik alleen naar het kasteel ga, en mijn rust wil. De man begrijpt het helemaal, geeft een schouderklop, terwijl ik wel boze blikken krijg.
Dan denk ik weer aan die Deense man, op de camino, die zei, ze is niet kwaad op jou, maar op haar zelf, omdat ze haar zin niet krijgt...
Het blijft moeilijk, maar ben blij dat ik het heb gezegd...

Bij het avondeten, komt de grootste verassing, de wandeldames van gisteren, komen binnen. Ook zei, hebben een klein stukje gelopen. We laten ons niet snel stoppen, zeiden ze, maar dit is wel heel erg vervelend weer. We praten nog gezellig bij, wisselen adressen uit, en nemen afscheid. Zij gaan morgen al naar Donauworth, hun laatste dag, ik blijf nog een dagje in Harburg..