Met bakken uit de hemel..

Vanmorgen na slecht te hebben geslapen, geprobeerd op gang te komen. Het was de hele nacht ontzettend koud op de kamer, en pas om 7.00 sloeg de verwarming aan. Mijn dekbed was zo dun, dat ik met mijn fleece vest aan had geslapen.
Nou, ja dan maar gauw aankleden, en aan het ontbijt.
Het is gelukkig nog droog, ondanks dat er een dag vol regen is voorspeld. Toch wil ik, nu het zo rustig is nog even rondkijken in Rothenburg.
Dus naar de Jacobuskerk voor een stempel, en bij de Fransiscuskerk heb ik nog gezellig een tijdje met de koster gepraat. Ze verteld over het zonnelied van Franciscus, dat in de ramen in het glas in lood zijn gemaakt.

Daarna op weg naar Schillingsfurst, en bij het verlaten van de stad, kom ik voortdurend Japanners tegen. Hele grote groepen en allemaal dol enthousiast over wat ze zien.
Ik ben blij dat ik de drukte achter me laat, en ga na een paar kilometer, eindelijk de rustige natuur in.
Maar ik voel de eerste druppels, dus mijn rugzak, krijgt zijn regenjas aan, net als ik, en hopelijk is dat voldoende.
Ik heb een grote cape bij me, waar een uitham voor de rugzak in zit, maar liever gebruik ik hem niet. Het alleen aan doen lukt al niet, ergens blijft hij boven aan de rugzak steken, dus er moet altijd iemand bij je zijn. Ook kun je tussentijds je rugzak niet af doen, alles moet dan weer uit. Niets voor mij, met al die sanitaire stops in de bossen..

Ik kom mooie plaatsjes voorbij, en af en toe is het gelukkig ook nog even droog. Als ik na Bockenfeld, het bos in duik, begint het goed hard te regenen. Helaas zit er nog weinig blad aan de bomen, dus ook daar kan ik geen profijt van hebben.
Tijdens het wandelen, had ik nog geen muziek gebruikt met het lopen, maar vandaag, wilde ik wat afleiding..
Op de tonen van Toon Hermans, Vivaldi, en andere klassiekers loop ik bergje op en af door het bos. Er lijkt geen eind aan te komen, totdat ik opeens bij de laatste heuvel het dorp Faulenberg zie. Daar staat een houten bushokje, en ga daar even schuilen.
Zo zit ik een tijdje naar de regen te kijken, en zowaar het wordt minder.

Het laatste stuk is ook veel heuvel op en af, en ik bedenk me, waar ik was zonder mijn goastok.
Mijn goastok is een traditionele Twentse wandelstok, waar ik zelf ook niet het bestaan van wist, voor 6 jaar terug.
Die van mij, is gemaakt door mijn buurman Frans, die vaste plekken heeft, waar hij het hout vind. De gedraaide vorm, komt doordat er kamperfoelie, al om de jonge ranken heen groeit.
Ik heb hem gekocht toen ik in 2011 naar Santiago ging. Hij is licht, en ik vond hem gelijk fijn om mee te lopen.
Toen ik met Tineke naar Porto ging , mocht hij alleen mee, met veel problemen, en de angst op de terugweg, hem niet mee te krijgen, liet me besluiten, hem thuis te laten.
Nu, heb ik hem elke dag nodig. Hij geeft me steun bij het stijgen en dalen.Hij is mijn beste vriend op mijn weg.
Ik krijg ook vaak reacties op de stok, door zijn aparte vorm, hij is , al zeg ikzelf ook heel mooi.

Ik zie van verre alwaar ik heen moet, maar de weg brengt me eerst nog door een bos, en denk, ik moet toch naar boven. Gelukkig brengt een trap de oplossing. Het was al die tijd droog met af en toe motregen.
Ik ben nog een stuk voor het dorp, als het ineen keer hard gaat waaien en een hoosbui, over mijn heen komt.
Ik kom dus nog als een bezopen kat aan de deur van het hotel. De gastvrouw is erg aardig, en al gauw hangt alles te drogen en brandt de kachel. Na een warme douche en lekker warm eten kom ik bij.
Het toetje is dat de zon, zich nog even laat zien, dus nog even naar buiten.
Hopelijk doet morgen dat dag zijn naam eer aan, en zien we de zon weer... ..