een dag vol ontmoetingen..

Vanmorgen bij de eerste blik naar buiten, zag ik dikke vlokken sneeuw vallen. Het bleef niet liggen, alleen in de bovenste gedeeltes van de bergen.
Het was grauw en koud, niets aan. Gelukkig had ik nu mijn legging, maar verbaasde me wat eruit de verpakking kwam, moest ik daarin?
Maar gelukkig viel het reuze mee, ging erg makkelijk, en zit super warm.
Eerst maar ontbijten, en verbaasd me, wat er voor borden vol met gebakken eieren, worstjes en uitgebakken spek wordt gegeten. Was dit een kuurhotel?
Waar is het fruit of vruchtensap, want die kon ik niet vinden..

Ga wat later weg, heb de laatste dagen gezien, dat het vaak rond 9.00 is opgeknapt, maar vandaag helaas...
Dan eerst maar terug naar Bad Mergentheim, dat is ongeveer 3 km, want heb nog wat kleine boodschapjes te doen en moet geld halen. Ik ga zo de kleine dorpjes in en daar is niet altijd de mogelijkheid om met de kaart te betalen. Het klaart niet op, en besluit tot Markesheim met de trein te gaan, en dan nog 10 km te voet naar Tauberrettersheim.
Dat zijn dan weer wat meer, langzaam opbouwen maar weer..

In de trein, komt opeens de conductrice binnen, en begint heel hard te lachen.. Sind Sie noch immer hier ? Ich dacht die ist schon in Rom..
We komen allebei in een lachbui. Ze had mij n.l. afgelopen zaterdag aangesproken, in de trein. Ze vond het fantastisch wat ik deed, gewoon op stap met je rugzak, op weg naar Rome.
We namen dan ook echt afscheid en wenst me al het goeds toe..
Dat we elkaar, toch nog weer zouden zien was toch wel toeval. Ik vertelde dat ik ziek was geworden, etcetc.
We namen weer afscheid, maar nu met een dikke knuffel, wie had dat kunnen denken, knuffelen met de conductrice..

Bij Markesheim stap ik uit, en ga op de Romantische strasse, het is heerlijk om te lopen, goede wandelwegen en dat stapt lekker door, en je kunt nog eens om je heen kijken.
Bij Weikersheim, ga ik het dorp in, en drink een kopje koffie. Bij de tourist informatie nog een stempel en vervolg mijn weg. Onderweg spreekt mij een vrouw aan, in het Engels, waar ik heen ga. Ze merkt dat mijn Engels nog zo goed is dat we samen goed kunnen praten. Haar zoon woont hier, met zijn gezin en ze is een paar weken over uit Canada. Ze vind het weleens vervelend met niemand te kunnen praten, hier in het dorp spreekt niemand Engels. Ze vertelt over haar wandeltochten, en dat ze het prachtig vind wat ik doe. Aan het eind van het gesprek, volgt weer een dikke knuffel en wenst me al het goede toe op de reis..
Ben blij als ik in Tauberrettersheim ben, het is vervelend koud en er komt steeds vaker sneeuw en het begint stevig te waaien.

Wordt vriendelijk ontvangen, en dan volgt de discussie welke kamer..Als er iemand in je bed ligt, krijg je die er gratis bij, lacht de eigenaar...
Het is een mooie kamer, en na me te hebben opgefrist, naar beneden voor een kop koffie.
Daar zit oma, en vind het maar wat leuk, aanspraak te krijgen. Ze vertelt over vroeger, maar al gauw merk ik dat er veel niet klopt. Praat met haar mee, en ze is er maar wat blij mee
Zo is ze 101, en dan weer 91. Haar dochter vertelt dat ze vroeger, zich altijd jonger voordeed, en nu juist ouder, ach wat kan het schelen.
Het gesprek valt op moeders, ze vertelt dat haar moeder jong gestorven is en zo veel met haar had willen delen.
Dan vertel ik dat mijn moeder vandaag 88 was geworden, is het niet dat ze voor 25 jaar terug is overleden. Ik heb vandaag vaak aan haar gedacht, veel te jong, en wat had ik nog graag haar een knuffel gegeven, en kunnen zeggen, dat ik van haar hou. Wat heb ik haar gemist, als je eens wat wilde delen over de kinderen, of gewoon wat in je omgaat.
Karin Bloemen, bezingt dat zo mooi in haar lied, Geen kind meer, waar ze zegt, en niemand zal nog ooit je vroegste vroeger met je delen, de dag dat je nooit meer kind zal zijn..

Op dat moment, komen 2 dames binnen, collega's, die een paar dagen wandelen, net die dagen dat het hier zo koud is. Ze willen nog graag eens 2 weken op pad, en raad Porto - Santiago aan, wat ik met Tineke in 2015 heb gewandeld. Zo raken we verder aan de praat, er wordt veel gelachen en oma geniet mee.
Bij het weggaan weer een dikke knuffel, en we wensen elkaar al het goede.

Daarna nog even benen strekken, maar na een rondje dorp, snel weer naar binnen, wat een kou...
Kom binnen, zegt oma, de kachel brandt, en we eten, maar eens lekker spargelsuppe zusammen. Samen eten is gezelliger beaamd ze, en dat is zeker waar. Dat alleen eten, elke dag, zal bij mij niet wennen.

Oma, woont aan de overkant, in de oude spaarbank, die ze hebben omgebouwd, kan zich nog goed redden, geeft me bij het weggaan, een dikke kus, Ich bin een liebe frau, zegt ze, bis morgen...
Tja een dag vol ontmoetingen, een bijzondere warme dag, ondanks de kou buiten...