laatste dagje route zoeken...

Het hotel wat ik vanmorgen verlaat en het hotel waar ik vanavond weer slaap, heb ik al voortijdig moeten boeken in verband met de paasvakantie hier, en Pasen.
Er werd mij voortdurend in de hotels gezegd, om daar snel mee te zijn, omdat hun ook helemaal volgeboekt zaten met die dagen.
Dus ga je kijken op de kaart, je kijkt hoeveel kilometer, maar ik heb gemerkt vaak gaat het goed, maar deze laatste dagen, wat minder.
De afstand tussen Michelstadt en Freudenberg was 30 km, en vandaag wil ik naar Gambach, te voet, maar ook dat was te ver.
Ik ben het plannen van mijn routes moe, zo in je uppie, moet af en toe het OV nemen, en eigenlijk wil ik dat niet.
Er staat mij maar een ding te doen, en dat is zo snel mogelijk op de Romantische Strasse. Daar kan ik dan de komenden weken lopen en aansluitend in Fussen op de Via Claudia Augusta.
Gewoon vaste routes, zal toch ergens moeten snijden op mijn weg, want hij is langer dan de Via Francegina, en 30 km per dag, wil mijn lichaam niet meer.
Dus ik heb nagedacht, wat wil ik?
Allereerst goed en gezond aankomen in Rome, elke dag heerlijk wandelen, van bordje naar bordje en weten hoeveel kilometers en waar ik die dag aankom.
Dus besloten om in ieder geval nu de Romantische Strasse helemaal te lopen en aansluitend de Via Augusta tot Trento, dan zie ik wel waar ik inmiddels ben.
Op 1 juni komt mijn dochter Tineke naar Bologna om met mij de Franciscusweg te lopen, dan heb ik al 3 mooie routes gewandeld, en zo ben ik er blij mee.
Dat ik dat nu allemaal pas plan? Ja, zo zit ik in elkaar. Ik ben geen type die alles geregeld wil hebben, dat heb ik straks weer als ik thuis kom. Ik wil vrij zijn, lopen, van Gods schepping genieten door er langzaam door heen te gaan. Ik wil zo maar op een bankje kunnen wegdromen, luisteren naar een vogelconcert, en de vrijheid elke dag voelen.

Dus zit ik helaas vandaag weer in de trein naar Tauberbischofsheim, om vandaar uit naar Gamburg te lopen.
Aangekomen in Tauberbischofsheim, loop ik regelrecht naar een mooie kerk. Buiten hoor ik orgelmuziek en kijk of hij open is. Ik heb geluk, het koor repeteert en kan vandaag weer een lichtje opsteken.
Eerst wat kaarsjes, want er zijn zoveel mensen die ik ken, en een lichtje nodig hebben voor kracht om hun problemen, ziektes etc. te dragen.
Dan luister ik naar het koor, en bedank Onze Lieve Heer, dat ik vandaag het gevoel van Pasen heb gevonden. Vanmorgen gaf ik nog aan, dat ik het gevoel niet kon vinden, en zie Hij is bij mij en heeft me hier heen gebracht, mooi toch.
Zo zit ik zeker nog een tijd te luisteren, en het is heerlijk om zo een tijdje te zitten en alles in je op te nemen.
Dan ontmoet ik de eerste "Pelgrims", een ouder echtpaar die bijna alles Jacobswegen hebben gelopen. Ze stoten mij aan, en delen me dit mede, vragen tevens, welke Jacobsweg ik dan loop. Ondertussen, zit de man, overal naar liever lust foto's te maken, want ze "sind in eile", moeten nog veel vandaag. Ik wens ze nog een goede weg, maar ze hadden mij aangesproken, omdat ze nog een stempel wilde. Ik zei, dat ik dat niet wist. Een kerk, zonder stempel had hij nog niet mee gemaakt, en liep boos weg, jammer om zo te moeten lopen, en weer wordt mij bevestigd dat dit mijn manier niet is..

Na een tijdje verlaat ik de kerk, en ga op jacht naar de Wanderfuhrer van de Romantische Strasse. Ik wordt van hot naar her gestuurd, veel winkeltjes met boeken, maar dus niet wat ik zoek. Na zeker een dik uur, kom ik in een boekhandel, en volgens hem had hij hem niet. Gelukkig had hij deel 1 van de route, en daar ben ik al blij mee, tot Donauworth ben ik weer gered.
Daarna nog even wat drinken en noodrantsoenen kopen. Ik laat mijn rugzak dan altijd bij de kassa staan, je smijt met zo'n dikke bobbel op je rug, gauw wat uit de schappen.
Als ik heb betaald en mijn rugzak weer op doe, slaakt er iemand een gil. Schrik, ben bang iemand geraakt te hebben, maar gelukkig, de dame die de gil gaf, is zelf ooit naar Santiago gelopen.
Nu ze mij zo zag met de rugzak, raakte ze weer helemaal enthousiast, Oh, wat zou ze graag met me mee willen...
Even gepraat en toen weer verder, waar ik toch wel zin kreeg in een cappucino. Ik ging heerlijk buiten zitten en naast mij zat een groep met mensen met een verstandelijke beperking.
Als ik het zo schrijf, eigenlijk mooi, dat we het zo zeggen. Wat anders nog, toen ik op de Lathmer in 1978, aan mijn opleiding Z begon en ze nog zwakzinnigen werden genoemd. Nu heb je allerlei benamingen van de fases, toen alleen idioot, debiel, imbeciel en zwakbegaafd. Gelukkig is de intergratie langzamerhand aan het komen. Toch waren dit mensen van e laag niveau en dan zie dat de stoeltjes er omheen zijn, leeg zijn. totdat het gaat regenen, en we allemaal onder de parasols moeten. In ieder geval bracht het herinnering bij me terug, toen ik ook vaak met de cliënten ( toen nog pupillen, bewoners genoemd), op vakantie ging.
Was even gezellig, en een was zo gek van Holland, dat ik een van mijn grote boerenzakdoeken gaf. Kreeg een dikke knuffel, dus goed besteed.

Inmiddels was het al laat, dus rugzak op en hup naar Gamburg, heb nog 10 kilometer voor de boeg. Wil het dorp uit lopen en dan begint het hard te regenen, gauw schuilen. Terwijl ik in zo'n houten bushok zit en de regen hard naar beneden komt, bedenk ik me. Nee, vandaag laat ik me niet meer natregenen, ben ontzettend moe...
Het is Pasen, gewoon even rust.....

Moet even wachten op de trein, maar Tineke belt en samen met haar vul ik de tijd zo wel in.
Daar is eindelijk de trein, en geen wonder dat ze weinig rijden, ben de enige passagier.

In Gamburg stap ik uit, en denk, waar ben ik nu dan in beland? Allemaal oude ijzer, oude gebouwen. Iets verder staan een paar kleine kinderen, die er erg onverzorgd uitzien en bij een auto waar vader met de auto bezig is. Grote rookwolken komen uit de uitlaat, dus maar gauw doorlopen.

Wat is dat dan, zegt een vrouw tegen mij, dat zijn die Roemenen weer, die maken er zo'n rotzooi van. Oh, zeg ik dit is nog niet het dorp? Jawel, iets verder zegt ze, maar waar moet je heen? Naar Hotel Grune Baum, zeg ik, nou aangenaam , je moet bij mij ziin zegt ze. tot straks!

Inderdaad, hoe verder ik loop ,hoe mooier het wordt, en voel me erg welkom. Krijg een mooie kamer, en in de avond is het ontzettend lekker eten en goedkoop. Mijn schnitzel, paste niet op mijn bord en alles heerlijk vers.
Even later schuiven 2 oudere dames aan, we komen aan de praat. Zij gaan morgen in een dorp verder naar de kerk, hier is geen mis en ik kan mee, en daar ben ik erg blij mee.
Ik hoef vanavond niets te plannen, gewoon even niets, is toch ook wel lekker...