Er leiden vele wegen langs de Rijn..

Gisterenavond nog even blogs gelezen en kaarten bekeken, maar had me voorgenomen, om vandaag zoveel mogelijk langs de Rijn te gaan lopen.
Dat is me goed bevallen, zo'n dagje zonder wandelapp, en gewoon de Rijn volgen.
Ik kwam door kleine dorpjes, en zelfs kwam ik vandaag voor het eerst bij een bakker langs die open was, dus heerlijk een erdbeerkuche mit sahne gegeten.
Ik kon als kind altijd uren kijken naar die elektrische treintjes kijken, die in zo'n mooi eigengebouwd landschap reden, en vandaag had ik het gevoel er door heen te lopen. Aan mijn kant van de Rijn waren rails, maar ook aan de overkant was druk treinverkeer.
Je loopt dan vol verwondering, over de mooie dingen die je ziet. Kastelen en kerken, hoog op een berg gebouwd in een tijd dat het nog echt mensenwerk was. De natuur, die elke dag meer uit loopt, en zo is je wandeldag een prima dag aan het worden.
Bij het hotel aangekomen, zat opa al te wachten op mij. Zijn dochter, de eigenaresse, was vandaag jarig en het was ruhetag, dus zou verder alleen zijn. Uiteraard kon ik altijd bellen.
Nou, daar zat ik dan op mijn eigen prive terras, met een van opa gekregen koud glas "sprudelwasser". Het hotel zit recht tegenover het pontje, dus er was genoeg te zien.
Na een heerlijke douche, ben ik beneden naast het hotel gaan eten. Goulash, spatzels en salat, allemaal heerlijk. De eigenaar opperde dat er nog een leuke winkelstraat was, zum einkaufen...Nou, legde uit dat deze dame niet zoveel kon einkaufen, omdat ik alles zelf naar Rome moest dragen..

We hebben prachtig weer, en vele hebben hun korte broek al weer uit de kast gehaald, zag ik vandaag. Maar rond 18.00 wordt het toch wel beduidend frisser, en merk je dat we nog maar begin april zitten.
Zo ging ik ook maar naar boven, en niet even daarna hoorde ik voetstappen op de trap. He, jakkes, opa had toch gezegd dat ik alleen was.. Toch maar even kijken, en het bleek de kok te zijn, die de kamer naast mij woonde, ivm relatieproblemen.
Hij nodigde me uit voor een cappuccino , en zo kwamen we beneden op het terras aan de praat.
Hij vertelde dat hij 3x in Kunduz , in Afghanistan op uitzending was geweest. Geld was de reden geweest, een Duitse militair krijgt n.l. het dubbele extra per dag, als een Nederlandse militair, en wie wil er niet als jonge jongen een mooie sportauto, vertelde hij. Het liep anders. Hij raakte gewond en zijn kameraad sneuvelde onder zijn ogen. We hebben ook maar een tweede cappuccino genomen, en als militair vrouw, kun je veel samen delen in zo'n gesprek. Dit zijn dan ook van die bijzondere ontmoetingen die op je weg komen, want morgen zien we elkaar in alle waarschijnlijkheid nooit meer..
Nou, ja nu snel zo weer slapen, want weet al waar ik heen ga morgen, in ieder geval zie ik veel Rijn en bootjes...