Meer dorpjes, meer restaurants..geen koffie

Vanmorgen, was een prachtige zondagmorgen, de zon liet al gauw van zich weten.
Ik had heel goed geslapen, en had een hele ontbijttafel vol voor mezelf. Samen nog even met de eigenaresse zitten praten over van alles, maar dan toch echt op pad.
Ik wilde mijn fles bij haar vullen, boven ging dat niet, maar nee..ik kreeg 2 grote flessen mee. Uiteindelijk maar 1 meegenomen, maar wel zo ontzettend lief. Bij het weggaan hoor ik bij het sluiten van de deur nog steeds daag, daag..
Eenmaal op weg, zie ik overal grote groepen mensen aan het wandelen. Ik dacht gelijk aan Elmar, die dan op de camino Santiago altijd riep: Es Sieht hier aus wie eine familien wandertag.
Die Elmar, elke keer alleen op pad, elke dag troffen we elkaar, goede vrienden geworden.
Onderweg moet ik plassen, en tja dat moet ik wel vaker. Ik probeer dan toch altijd netjes een beschutte plek te vinden, maar voor dat je die rugzak af hebt en door je knieën kunt gaan, ben je wel even bezig. Zo kom ik vandaag iets tegen wat op een zelfgemaakt hutje van kinderen leek, daar kan ik mooi achter zitten denk ik. Zo heb ik mijn rugzak al af, en wil mijn stok er tegen aan zetten, totdat ik heel veel gezoem hoor.
Jeetje bijenkorven, even ophouden moeders, je wilt toch ook niet dat er iemand in jouw voortuin plast..Gelukkig komt snel een ander bosje, pfff
Het is weer stijgen en dalen, maar de wegen zijn veel beter, dus kan ik weer ver van mij afkijken en dat is wel zo fijn.
Kom verschillende dorpjes door, en daar wordt dan wel gegroet, mits jij eerst groet.
Ik hoop erop dat er ergens iets open is, tenslotte is het zondag, en weet nog uit de tijd in Munster, dat er dan overal veel buitenshuis werd gegeten.
Maar nee, helaas alles gaat bijna overal na 16.00 open en dat is te laat.
In Mechernich ga ik even van de route, want wil graag even geld pinnen. Nog niet overal in de hotels kun je pinnen, dus daar moet je rekening mee houden.
Ik loop straat in en uit, en dan komt er zo jong meisje naar me toe, pakt me aan de hand en brengt me bij de bank.
Zo lief en vraag of ze een ijsje wil , want tegenover is een eiscafe. Gelijk komen ook nog 2 broertjes en met z'n vieren hebben we op een muurtje van de ijsjes gesmuld.
Nog even doorlopen want 4 km na Mechernich, ligt mijn hotel en wil wel weer mijn schoenen uit.
Ik mag nog even flink aan het werk, bergje op en af, drukke straat oversteken, autobaan brug onderdoor, en allemaal van die paadjes, waarvan je denkt, zijn dat wel officiële wandelpaden.
Eenmaal in het Gasthof, wordt ik heel vriendelijk verwelkomd, krijg gelijk wat te drinken, en je merkt dat het echt een familiebedrijf is.
In de avond kijk ik hoe ik verder moet, en kom er niet uit. De route E8 die door mijn voorgangers is gelopen, zie ik niet zitten. Ik loop nu hele dagen alleen in het bos, vaak op paden, die niet goed te belopen zijn. Nergens een winkel of restaurantje open. Zou zo graag ook weer een route lopen. De heren hadden een GPS, en weet dat mannen over het algemeen toch beter voorbereid zijn met kaarten, hoeveel ze lopen, schema's etc.
Ik heb daar niets mee, dus maar een nachtje over slapen hoe nu verder..