Engeltjes op mijn weg..

Iedereen die mij een beetje kent, weet dat als ik wegga, ik altijd kwaaltjes ga krijgen. Als kind gingen we voor het eerst een dagje weg, en nog wel naar de Efteling. Ik stond al over te geven, in Arnhem, en heb de hele dag bij een lieve oude dame gezeten die mij eau de cologne gaf. Ik heb niet meer gezien dan de pratende paddenstoelen en had uitzicht op Doornroosje in de kist.
Toen we dan eindelijk na 25 jaar huwelijk, samen naar Italie gingen, en we aankwamen in Minnello , moest Anne alleen naar het Ferrari museum, want ik lag te klappertanden in bed.
Was is dat vraag je, je dan af, maar het is het aard van het beestje zullen we maar zeggen. Ben nooit ziek, als ik in mijn eigen doen ben.
Nou, ja dus ook vanmorgen nog snotterverkouden en vannacht buikkrampen, zodat ik voor ik Aken uit was gelopen, al menig toilet had bezocht, en later menig goed gecamoufleerd bosje.
Mijn app, die me de weg wijst geeft mij pratend de weg aan, dus af en toe hoor je links en rechtsaf, vanuit mijn rugzak.
Vanmorgen was hij toch wel een beetje van slag, en hoorde ik terwijl ik op het toilet zat, bij de volgende bocht rechtsaf, tja hihi
Het schoot niet op, als je elke keer je rugzak af moet doen en niet door kunt lopen.
Stond in het Aachener wald, en knapte wat op. Vandaag maar naar Korneliemunster, zo'n kleine 15 km, en dan de rest van de dag rustdag.
Tot mijn verbazing, zag ik ineens het bordje Pilgerweg Aachen - Korneliemunster. Nou die dan maar volgen, en intussen het hotel gebeld, waar Fred vorig jaar had geslapen. Hij heeft me n.l. een lijst van zijn overnachtingen gegeven met telefoonnummer en prijs, super handig, tot dat... Het hotel nam niet op, maar een vrouw onderweg zei, dat ze vast heel druk waren, ach ja
Liep tot aan Korneliemunster, maar was al te ver, moest een kleine kilometer terug zijn. Wat ik toen zag, was een leeg hotel, en buiten groeide het onkruid welig...Wat nu, want ook mijn telefoon moest opgeladen worden, was net als ik ..leeg.
Dan maar weer terug, en bij een kopje koffie, mezelf en de telefoon opgeladen, en vond zowaar nog een hotel. Was wel iets verder, en nu volg ik deze weg 6,8 km. Pff, een lange weg, heuvel op en af, en alleen maar druk verkeer langs me heen.
Een kilometer voordat ik er was, ging ik even geld halen, en een vrouw sprak mij aan. Hoe het met me ging en waar ik heen moest. Daar moest ik niet zijn volgens haar. Dat was een hotel, die een oude dame runde, en met een beetje pech, zaten er katten op je schoot, bed etc..Niets voor mij vond ze.
Stap maar in, en even kwam de twijfel, maar al gauw was ik overtuigd. Ik zou n.l. volgens haar diezelfde weg terug moeten om goed op de route te komen, en ze bracht me naar Zweifall. Zo was ik toch nog om 17.00 bij een slaapplek. Zit nu in een echt familie hotel, en de hele avond vol gasten die spargel komen eten, en moet zeggen ze waren heerlijk..
Mooi hotel, en heb mijn engel een dikke knuffel gegeven. Ich bete fur dich, zei ze en voor ik wist reed ze weg.
Ik geloof ook, dat ik nu pas op weg ben, voel me goed...dankjewel engel!