De eerste kilometers

Was al aan het hoesten, stress dachten we, maar vanaf gisteren begonnen ook de niesbuien, dus voor dat het ochtend werd, had ik alle zakdoeken bijna verbruikt.. Zal ik wel gaan? Ach, frisse lucht doet goed, dus hup die wandelschoenen aan.
Was lekker vroeg, kon ik nog even rustig ontbijten, maar tja, waar was die keuken nou. Zo'n klooster heeft zoveel deuren. Na een flinke tijd te hebben gezocht, toch nog op tijd gevonden.
Was een goed ontbijt, met veel zorg klaargezet, en kon zelfs nog wat meenemen voor onderweg.
Bij het ochtendgebed kwam ik Fred tegen, die ik heb leren kennen bij de Stichting Pelgrimswegen naar Rome. Ik heb destijds zijn blog met veel plezier en aandacht gelezen, omdat hij vorig jaar dezelfde route liep.
Hij woont in de buurt en wilde mij uitzwaaien, dat vond ik zo lief van hem. Ik gaf aan dat het met de GPS niets werd, en liever met een app op mijn telefoon en kaarten ging werken.
Hij was zo lief om alles uitgeprint mee te nemen, en zelfs nog wat kaarten. We gingen samen naar het ochtendgebed, waar alles in het teken van pelgrimeren stond. Vooral het lied sprak me erg aan. Ik kreeg de zegen van pater Henk Erinkveld, en dronken samen nog een kopje koffie.
Nadat iedereen mij met veel warmte en hartelijkheid, een goede tocht toe wenst te, ging ik op pad.
Fred liep nog een stukje mee, en in het volgende dorpje hebben we nog samen koffie met vlaai genomen en toen werd het ook tijd om afscheid van Fred te nemen, die wel zo mee wilde.
Hij komt misschien nog eens een weekend meelopen, zou ik erg leuk vinden, als je langere tijd al alleen bent.

Dan ga je alleen op pad, en ik keek af en toe op de app, maar liep vooral veel in de bossen, en tja dat ging weleens mis. Maar het weer was goed, de vogels gaven me een mooi concert en de voetjes bleven goed. Natuurlijk moet je lijf weer wennen, aan het meer lopen en aan de rugzak, maar moet zeggen dat ging prima.

Ook moet je weer voor een slaapplaats zorgen, dus een hostel in Aken gebeld. Was prima, ze hadden een plek, maar waren vandaag verder niet meer aanwezig. Er was een gast die de deur open zou doen, en ik moest maar zien..
Wat was ik blij dat ik er was, dan gaat er zo'n knop om, van nu een douche en even niets. Maar toen ik bij de deur stond, had ik er geen goed gevoel over. Het was vies en onverzorgd, en de gast die opendeed had zich ook zeker een week niet meer gewassen. Nee, hij wist van niets...Nou ik ook ineens niet meer, wegwezen dacht ik ...
En daar zit je dan op een bankje bij de kerk, dit was mijn eerste beproeving. Iets wat je niet hoopt, maar nu gelijk de eerste dag al mee te maken krijgt.
Het internet ging vervelend doen, dus ben eerst maar gaan lopen. Er kwam een jong stel op me afgelopen, die me aan mijn kinderen deed denken. Ik vroeg of zij een plekje wisten, en zij kon mij wel helpen. Als studente werkte ze af en toe in een hotel, en ging gelijk aan het bellen. Het was bijna vol , maar een aangepast huisje in de tuin , was er nog. Maar er zouden mieren zijn, maak me niet uit, zei ik , wil graag een bed..Kreeg korting en morgen een lekker ontbijt..
Deed me aan het versje denken:
Franciscus, Franciscus,
beste vrind,
zorg dat ik mijn bedje vind!
Weet zeker dat hij geholpen heeft.
Nu al weer mijn eerste wasje gedaan, en droogt nu bij de verwarming. Nog even een boodschapje gedaan, vooral zakdoeken, hopelijk is het snotteren gauw voorbij....