Loslaten

Had al veel eerder weer wat willen schrijven, maar de dagen vlogen om, en voor je het weet, zit je dan in Wittem.
Deze week is voor mij loslaten, en kan een ander zo de deur achter zich dicht gooien, ligt dat bij mij anders.
Het is geen heimwee, maar meer de zorg dat het degene nu goed gaat,en dat je elkaar in goede gezondheid weer mag zien.
Zo heb ik oma Lok even los moeten laten. Een lieve oude dame van 90 jaar, die ik voor 37 jaar via haar broer heb leren kennen. Ze is als een moeder voor mij en een oma voor mijn kinderen. Al woont ze in Vlaardingen, ik probeer er elke maand heen te gaan.
Dan is er je buurman, waar ik mantelzorger van ben, gelukkig kijkt nu een collega om de hoek.
Cliënten, waar ik al jaren lang een vast gezicht ben. De voorlopige laatste route ging dan ook met veel emotie gepaard. Ik wenste iedereen een goed weerzien, maar hun zagen de zuster, al niet meer terug komen, zo alleen, veel te gevaarlijk..
Dan zijn er nog je vrienden, en het allerbelangrijkste je familie en gezin.
Met de familie gezellig uit wezen eten, afgelopen zaterdag, en we deden het zondag met alleen de kinderen, nog even over.
Tja en vanmorgen zat ik dan al vroeg in de auto, want mijn man moest vroeg inchecken op het militaire vliegveld in Eindhoven. Raar, vaker met dit bijltje gehakt, maar nu jezelf ook weg gaat voelt het op een of andere manier anders.
Mijn man, ziet zo'n uitzending weer als iets wat hij graag wil hebben gedaan, en ik denk dat het de saamhorigheid en kameraadschap, van zo'n missie hem ook trekt. Mali, hij zal er inmiddels zijn, en het zal wel wennen zijn in die vreemde warmte.

Over warmte gesproken, ook ik mag niet klagen, de komende dagen. Gisteren bij het afscheid nemen van een cliënt, zei ze, we gaan vast samen op reis, want als engelen reizen gaan, dan lacht de hemel. Haar reis begon al vanmiddag, toen de zon hoog aan de hemel stond...
Ik begin morgenvroeg aan mijn reis naar Rome, en veel gedachten gaan met me mee...
Ik ga loslaten onderweg, zodat ik even tijd heb om over veel na te denken en natuurlijk ook even geen zorgen te hebben. Gewoon de dag nemen zoals hij komt.

Wel heb ik een dierbaar boekje bij me . Het is een boekje met alle datums van de dagen dat ik onderweg ben, en bijna elke dag staat er wel iets. Gedichtje, wens , gedachtenis, het is me erg dierbaar.
Helemaal los, wil ik ook niet, en zo is iedereen even bij me...

Loslaten
is met je hart
toestaan
datgene wat
je hoofd niet
kan vergeten.