Mijn laatste verslag van de eerste weken thuis..

Als ik dit verslag schrijf, zit ik in onze kleine VVV, waar ik elke woensdagochtend als vrijwilliger werk. Een mooie plek om de eerste weken aan me voorbij te laten gaan.
Het is vandaag bewolkt en 20 graden, een mooie wandeldag zou je zeggen, maar voor mij is het nu heel duidelijk, dat de wandelschoenen voorlopig geen lange tochten meer gaan lopen.
Pas deze week kan ik zeggen, dat mijn lijf weer fit wordt. De pijntjes, vermoeidheid, zware benen en ook geestelijk snel moe, ik kan het achter me laten.

Je weet niet wat er met je gebeurd, als je weer thuis komt. Ik moet weer landen, zei ik vaak, maar de mensen om me heen begrepen dat niet altijd.
Je bent op vakantie geweest, dus niet zeuren, we willen weer de Kitty van voor de wandeling.
De eerste dagen besefte ik pas, wat een druk sociaal leven ik achter me had gelaten, en het overviel me.
Gelijk moest ik weer bellen, regelen en plannen. Te meer ik ook nog Anne niet thuis had.
De eerste dagen was ik veel alleen, terwijl je eigenlijk de behoefte hebt om af en toe over je ervaringen te praten.
Het waren hele verwarrende dagen, en heb dan ook menig traantje gelaten.

Het was ook de maand, dat ik me bewust werd, dat ik dankbaar mag zijn, voor alles wat mogelijk is dit jaar.
Al vrij snel, na mijn thuiskomst werd ik geconfronteerd met het besef, dat het leven en de toekomst voor mensen , die mijn leeftijd waren en zijn, er van de een op de andere dag niet meer is. Al weet je dat we allemaal geen hoge leeftijd bereiken, het blijft een confrontatie met je sterfelijkheid.
Dat ook maakt het dat je vreugde over het behalen van je doelen, dit jaar, je in stilte aan je voorbij laat gaan. Je durft je blijdschap niet zo goed meer te uiten.

Het jaar 2017, moest mijn jaar van 2 doelen die ik mezelf had gesteld, worden. Ik haalde deze doelen, maar daar heb ik hard voor moeten werken. Ondanks dat ik van wandelen hou, waren dit 2 doelen, waar ik menig grens voor heb moeten verleggen.
Ik hoor nu menig denken, 2 doelen?

Mijn 2e doel was het behalen van de 25e Vierdaagse in Nijmegen. Het was vorig jaar, helemaal fout gegaan. Had geen voorbereiding of training gehad en een drukke periode voordien.
De 2e dag ging het 3 kilometer voor de finish helemaal mis. Had mezelf opgeblazen, wat volgens de arts tot een kleine Tia had geleid.
Dit jaar zou ik er dus genoeg voor getraind zijn. Bij thuiskomst uit Rome, bleek dat ik niet meer met Harry aan woningruil kon doen. Hij was ziek geworden, dus ook moest er nog snel voor onderdak worden gezocht.
Gelukkig kon alles nog geregeld worden en zo ben ik op dinsdag 18 juli gestart aan mijn laatste Vierdaagse.
Ik liep samen met mijn neef Mario, die hem voor de eerste keer liep. De belofte na vorig jaar om samen met mij te lopen heeft hij gehouden, en na 900 kilometer getraind te hebben, gingen we samen de uitdaging aan.
Ik was wel getraind, maar in een keer 50 kilometer, in drukte en op asfalt, viel me tegen.
Liep wel goed door, maar was weer langzamer geworden, mijn herstel duurde langer. al met al, besefte ik dat het goed was, om er dit jaar, een afscheidsjaar van te maken.
Uiteraard ben ik erg trots op mijn 25e keer en de 4x50 kilometer, maar het is goed.
Voortaan, nog weleens eens weg met de rugzak, maar kleine stille routes, lekker in mijn uppie.

Zoals ik al zei, ik moest landen en kan nu pas deze week zeggen, dat ik alles weer op de rail heb. Ik voel me weer fit, kan alles weer goed plannen, ben niet meer snel in de stress en besef dat mijn voetreis me toch veel gebracht heeft.
De trots dat je het hebt gedaan, dat is goed voor mijn zelfvertrouwen. Was ik voorheen nog weleens de twijfelaar en bang dat ik iets was vergeten of fout had gedaan. Ik ben dat nu grotendeels kwijt, en laat de dingen komen en gaan zoals het is. Sommige dingen verander je nu eenmaal niet, en kun je beter maar zo snel mogelijk achter je laten.

Zo, morgen komt mij maatje Anne weer thuis, en pakken we samen de draad weer op. Al zijn we veel uit elkaar, hoe ouder we worden, hoe moeilijker het wordt. Nu ook Dorus volgende maand het nest gaat verlaten om in Leiden te gaan wonen, breekt voor ons een nieuwe fase in ons leven aan.
Als mensen vragen, wat is je nieuwe doel, dan is dat er maar een..
Van mijn dagen genieten, maar vooral samen met Anne.
Meer onverwachtse momentjes of weekenden weg, heb geleerd dat het leven ook zonder ons wel verder draait.

Dit is mijn laatste verslag, en wil iedereen bedanken, die met mij mee geleefd heeft, een reactie heeft gegeven en met plezier mijn blog heeft gevolgd. Deze blog wordt een boek met verslagen, jullie reacties en foto's, zo dat ik af en toe weer eens terug kan lezen.
Besef nu al dat ik al weer veel kwijt ben.

Nogmaals voor iedereen CARPE DIEM, pluk de dag en wees dankbaar voor alles wat je hebt. Rijkdom ziet hem niet in geld, maar in die kleine geluksmomentjes die er vaker zijn dan je denkt, liefs...