Vanmorgen vroeg op, het wordt een lange wandeldag van bijna 24 km, maar gelukkig is het weer goed.
Zo loop ik om 8.00 het hotel uit, en nadat ik net Reutte uit ben, is het al aardig warm. Besluit mijn dunnere vestje, die ik onder mijn fleece vest aan heb, uit te doen. Als ik de rugzak weer op wil doen, valt mij op dat er een van mijn zijvakjes nog open is en daar hem ik altijd mijn power bank en oplaadsnoer van de telefoon in.
Zoek na, in de stille hoop hem er ergens anders in te hebben gestopt, maar helaas. Hij ligt nog op mijn nachtkastje, in het hotel, en zal helaas weer terug moeten.
Daar zou ik voor een paar weken terug, me nog heel druk over maken, maar merk dat ik de rust hierin gevonden heb.
Gelukkig ligt hij er nog, want zonder dit snoertje ben ik echt onthand. Ik maak foto's, kan naar Anne elke avond bellen met de whatsapp, mijn wandelapp als ik het even niet meer weet, foto's overzetten, etc etc

Nu zijn we alweer een dik uur verder, maar heb er zin in, en zo loop ik lekker via de bordjes van de Via Claudia Augusta. Krijg net voor ik Reutte, uit loop een roos voor Moederdag, ben daar erg blij mee en maak hem aan mijn rugzak vast.
Moederdag, daar heb ik niet zoveel mee, het hele jaar moet je elkaar kunnen zeggen, dat je van elkaar houdt, en zo verdwalen mijn gedachten af naar mijn moeder.
Mijn moeder, die met al haar eenvoud, niet veel heeft gehad van het leven. Heb altijd gedacht, dat als ze meer kansen had gehad er ook meer van had gemaakt. Het was haar soms allemaal teveel, was veel ziek, en blij met elke kleinigheid die je voor haar meebracht. Ze stierf veel te jong voor 25 jaar terug. Ik heb haar vaak gemist op bepaalde momenten in mijn leven..
Zo loop ik langs het ziekenhuis van Ehenbichl, en gelukkig zie ik nog een bordje van de Via Claudia Augusta. Ik loop het hele dorp door, maar mijn gidsje zit in mijn achtervak, in de rugzak..
Die haal ik maar even te voorschijn, en een oudere heer komt vragen wat er is.
Ik ben helemaal fout zegt hij, ik moet over de Krause, dus weer het dorp uit en langs het ziekenhuis en dan omhoog, pfff
Dom, dom ,dom, ik heb gisteren toch niet voor niks, zo mijn best gedaan om het gidsje te krijgen.
En dan kom ik op de spreuk van mijn moeder, wie zijn hoofd niet gebruikt, moet zijn benen gebruiken..
Gelukkig loop ik nog alleen, maar hoor Tineke al zeggen, Mutti Mutti...
Dus nu maar de berg op, en heb geloof ik veelal gestegen. Ik kom nog langs kasteel Ehrenberg, en tot Bichlbach, zijn het veel bospaden, vooral langs de drukke weg en spoorbaan. Wel mooie uitzichten, en doordat je voortdurend naar boven loopt, zit je al goed hoog.
Door al het mislopen is het toch al laat en zie zwarte wolken, terwijl het toch ook nog af en toe zonnig is en het benauwd wordt.

Er is onweer voorspeld, en als ik langs het station Bichlbach loop, hoor ik net dat er wordt opgeroepen dat de trein er zo aan komt. Ik bedenk me niet, het moest zo zijn.. Ik ben zo toch nog om vijf uur in mijn hotel, die net verbouwd hebben. Dat doen hier veel hotels, na het winterseizoen, alles even dicht en opknappen en eind mei weer open.
Krijg een hele mooie ruime kamer, met eethoekje en balkon, en dat voor 45 euro per nacht, en allemaal nieuw. Vraag nog eens extra, nee het klopt, want er is verder ook nog niets. Het is al weer 14 dagen geleden, dus morgen een rustdag, het wordt slecht weer en misschien ga ik nog rondkijken in Lermoos....

Als ik net in het hotel ben, begint het al behoorlijk te regenen. Het hotel heeft nog geen restaurant, maar wel een benzinepomp met een shop. Haal daar wat te eten, en drink een paar bakjes koffie. Daar werkt Dave, die uit Nederland komt en hier is gaan wonen met zijn partner. Gezellig en doet goed even je moedertaal te kunnen praten. Heb morgen in ieder geval nog een koffie adresje...