Had heerlijk geslapen, en kreeg een heerlijk ontbijt, die ik samen met de daar in huis wonende oma gebruikte. Ze had heerlijke verhalen over haar zelf en vroeger.
Al gauw werd het te laat, dus gauw mijn rugzak gepakt en gegaan. Had er echt zin in, het was prachtig weer.
Al gelijk toen ik het dorp uit was begon de prachtige natuur. De app, die ik gebruikte wilde mij maar aan de grote weg laten lopen, maar ik koos voor de veel mooiere zijweg ernaast.
Al gauw kon ik niet verder, ze waren bomen aan het zagen, maar een van de boswachters verzekerde mij, dat ik via een ander pad ook verder kon. Het pad was al zeker 2 kilometer verder, toen ik ontdekte dat het wel heel drassig was, dus maar goed aan de zijkanten lopen. Helaas onder wat mos, zakte ik weg, de schoen werd er vast ingezogen. Met veel moeite en pijn, trok ik hem er weer uit, maar daarna ook mijn andere schoen. Wat nu? Verder gaan, ik hoorde dat ik n.l. richting de weg ging, hoorde steeds meer verkeer.
Waar ik allemaal heb gelopen, weet ik niet, maar weet wel dat het geen gebruikelijk wandelpad was. Blij dat ik eindelijk weer op een begaanbaar pad aan was gekomen, wilde ik toch even mijn schoenen van al die modder ontdoen. Dus even zachtjes door een plas, maar liet mijn goastok vallen. Ik wilde hem oprapen, en tja...voor ik het wist lag ik in de berm, in de modder. Zo'n rugzak maakt je topzwaar, dus je ligt er bovenop de spartelen.
Alles was modder, en zo goed en kwaad als het kon, me weer een beetje gefatsoeneerd. Mijn fleece vest was het ergste, dus snel maar omgeruild voor mijn jas. Nou ja, gelukkig had ik niets gebroken, daar maar eerst een slok water op drinken.
Water, oh jee, water...dat stond nog in mijn hotelkamer, en in alle drukte vergeten. Dat kun je ook alleen nog maar daar aandenken, en kijken om zo snel mogelijk in de bewoonde wereld te komen.
Oh God, zei ik, wat ben ik dom geweest omdat te vergeten, wat een pech vandaag.
Aan het eind van de weg, stond een huisje waar je even kon rusten, en je kunt het geloven of niet, maar er stond een grote fles sportwater, onaangebroken op de tafel.
Nog rondkijkend of er niemand was, heb ik hem toch snel gepakt en mijn dorst gelest. Heb er zeker nog een half uur gezeten, zo beduusd was ik ervan.
Daarna de moed weer opgepakt en zowaar de laatste 7 kilometer verliepen, goed. Op het laatst nog wel een hele steile weg het dorp in, en wat ben ik op dat soort dagen blij met mijn goastok.
In het hotel aangekomen, werd ik liefdevol ontvangen, en voor ik het wist was de wasmachine aan het draaien.
We hebben nog vreselijk gelachen, om het feit dat ik altijd een plastic tasje bij heb, die ik gebruik om op te gaan zitten, op bankjes die vies zijn etc. , zodat mijn broek niet vies wordt. Hihi, een vuilniszak was nog niet genoeg geweest.
Raar dagje dus, maar kreeg bevestiging van Fred, die op dit traject net zo'n dag had gehad, vorig jaar, gelukkig lag het dus niet helemaal aan mij...