Op audiëntie bij Papa Francesco..

Vandaag toch wel ook een dag, waar ik naar uit keek. Ik weet dat we er met velen zijn, maar het is mijn moment.
Al vroeg staan we op, we zijn het ritme van vroeg opstaan nog wel gewend.
Rond 7.30 komen we bij het Pietersplein waar het al behoorlijk druk is.
We sluiten aan, en we staan tussen nonnen en ouderen, die zich ook duidelijk verheugen op deze morgen.
We hebben geluk, want vlak achter ons sluiten de hekken, de volgende groep mensen moet wachten tot dat wij door zijn.
Het maakt niet uit wie je bent, non, pater, priester, bruid en bruidegom of iemand met een dikke portemonnee, je wacht allemaal op je beurt. Dat is wel mooi om te zien, we zijn allemaal gelijk vanmorgen.

We krijgen een mooie plek, een zitplaats naast de houten hekken, en zitten dus voor aan, als de Paus straks zijn rondrit maakt.
De kaartjes worden niet gecontroleerd, en naast ons zit een paar, wat helemaal geen moeite heeft gedaan voor een kaartje.
Ach, kan me het ook schelen, ik heb wel een mooie herinnering op papier, en ik mag erbij zijn.

Allereerst zien we op grote schermen, de Paus binnen een preek houden tegen de mensen van de pers. Helaas is alles Italiaans, dus daar begrijp ik niet veel van.
Daarna worden buiten, per land, de Pelgrims begroet, met hun eigen taal.
Scholen en groepen, en elke keer gaat er gejuich op. Ondanks dat het was doorgegeven, komt er helaas geen welkom, voor deze Nederlandse pelgrim.

Dan opeens veel gegil, het blijkt dat de Paus al aan het rijden is. Een mevrouw achter mij, begint me weg te duwen, en in mijn rug te porren. Maar dit keer laat ik me niet wegduwen, ik wil dit maar al te graag meemaken.
Op de grote schermen, zie je hoe de auto vaak stopt, zodat de Paus, de kleine kinderen kan begroeten en kussen, dat is mooi om te zien.

Mam, daar is hij, zegt Tineke, die druk bezig is met haar mobiel, om een selfie met de Paus te maken.
Ik maak foto's, maar ben ook erg onder de indruk, wat hebben we toch een fijne Paus, die echt voor de mensen is.

Daarna volgt er een stuk uit de bijbel over Petrus, in verschillende talen, voorgelezen. Ondertussen zitten veel om me heen, hun foto's door te sturen naar Facebook of te bewerken. Verder wordt er toch nog veel gepraat, en sommige vertrekken al vroegtijdig. Ze hebben hun moment gehad. Als we samen het Pater Noster hebben gezongen, is de audiëntie voorbij. Blij dat ik er bij was, een herinnering die me lang bij zal blijven.

We zijn uitgenodigd bij de Friezenkerk voor een kopje koffie en krijg daar een oorkonde. Deze oorkonde wordt dan ook alleen verstrekt al je te fiets of te voet vanuit Nederland bent gekomen.
We worden hartelijke ontvangen, en de koffie is heerlijk. Er zijn nog meer wandelaars en fietsers aanwezig, maar die hebben allen een verkorte route gemaakt.
Als we daar zitten, begint het ineens hard te regenen en te onweren. Er vielen wel wat druppels vanmorgen, maar wat hebben we een geluk gehad.

Als ik de oorkonde heb ontvangen, en het buiten weer is opgeklaard, gaan we weer op pad. We worden uitgeleide gedaan door Antonius, die al 40 jaar zorg draagt, voor de kerk en de oorkonden uit te schrijven.

Nu is het wachten op Dorus, die ook een paar dagen naar Rome komt. Hij zit in de bus, wordt er geappt. Tineke gaat inmiddels de eerste kaarten op de post doen, en dan komen ze samen naar me toe gelopen. Ze hebben elkaar daar getroffen.
Eerst maar even naar ons plekje, dan kan hij zich opfrissen. In de middag gaan we Rome verkennen. Dorus is heel enthousiast en weet veel over Rome, dat is voor ons wel gezellig.

We besluiten om naar het Pantheon te gaan lopen. Onderweg vraag een jonge vrouw aan Dorus waar het Pantheon is. Wij gaan er ook heen, loop maar mee, zegt hij.
Dorus en zij lopen voorop en raken in gesprek met elkaar. Intussen komen wij het Duitse echtpaar van maandagavond op het Pietersplein weer tegen. Rome is zo groot en toch zien we elkaar weer, zeggen we, leuk en lieve mensen.
Bij het Pantheon loopt Dorus verder met zijn nieuwe kennis, en geeft later aan, dat wij elkaar weer 1 uur later zien.
Het is prachtig en daarna gaan Tineke en ik wat drinken. Dorus wisselt nog zijn telefoonnummer aan haar uit, en dan gaan we wat eten.
We kijken nog even bij de Spaanse trappen, en gaan dan naar huis.
Je wandelt zo, nog heel wat kilometers weg.

Als we thuis zijn, zegt Dorus een uur later, dat hij nog even weg gaat, zijn nieuwe vriendin, gaat morgen verder, en ze gaan samen wat eten.
Wij zijn blij, dat we ons bed kunnen opzoeken...