Es ist ein ....catastrofe !

Je kent dat wel, je hoort een liedje, en de hele dag zit het in je hoofd. bij mij was het vandaag geen liedje, maar een uitdrukking, die ik vanmorgen geregeld hoorde.
In het hotel, waren 5 bevriende echtparen uit Rome, een weekendje weg. Nu weet je bij Italianen nooit of ze ruzie hebben, of juist veel plezier. Alles gaat met snel en hard praten.
Zo ook gisterenavond al, maar vanmorgen waren ze er ook al vroeg bij. Toen ik binnen kwam, werd er weer snel voor me langs naar de broodjes gelopen, met veel lawaai en drukte. Bij het eten viel me op dat er druk broodjes werden gesmeerd voor onderweg. Alles verdween in een servetje, in de rugzak.
Dat heb ik vaker gezien, en juist van mij wordt dat verwacht..
De eigenaar, vroeg ik om een stempel, en die vertelde zijn hele frustratie aan mij. Zondagmorgen, je kunt niet naar de bakker, en dan roven ze je buffet leeg...Es ist ein catastrofe, zei hij. Net als al die fietsers, die voor niks stroom en water willen hebben, en en dan een flesje bier en 2 glazen vragen, ik verdien zo niets,...Es ist ein catastrofe...

Toen ik wegging kwam ook zijn vrouw me nog een knuffel geven. We hadden gisteren een tijd zitten praten. Over het werk, dat je na je 50 ineen keer gaat merken dat het minder wordt etc. Ze was een beetje verdrietig. Heb haar toen gezegd, wees zuinig op jezelf een ander doet het niet..Dus vanmorgen, beloofde ze, dat ze rustiger aan ging doen.

Ik ging lachend weg, en die zin bleef hangen, de hele dag.
Het lopen ging prima vandaag, het was dan ook heerlijk weer. De zon en een verkoelend briesje van de bergen. Als snel merkte ik dat het zondag was, want van alle kanten kwamen fietsers. Er was een marathon gaande, en dan loop jij met je rugzak, aardig in de weg. Vaak hoorde ik het niet, en dan vlak achter me aan het gillen, terwijl ik netjes aan de kant liep.
Est is ein catastrofe..

Kwam op een gegeven moment op een stuk straat, met vangrail, en dat was de route. Er kwamen wel niet veel auto's, maar toch. De eerste wandelaars die ik tegen kwam waren, Tiane, Ivo en Renate. Ze begonnen gelijk te vragen waar ik heen ging etc. Helemaal alleen, als vrouw ? Ze blijven het allemaal toch maar apart vinden. Zo hebben we een tijd staan praten, en vroeg om een foto, zodat ik ze later nog kon herinneren, dat werd gelijk gedaan, was leuk...

Daarna een onverwachts mooi stukje door het bos, met houten bruggen en mooie uitzichten. Daarna steeds maar rechtdoor totdat ik het bordje met het plaatsje Tarstsch zag staan, en dacht hier moet ik naar beneden. Het was een hele steile afdaling, maar ontdekte dat ik ook net te vroeg, was gaan afdalen. Zo kwam ik even aan het zoeken, maar werd via mijn app, naar de eerste grote appelbongerd gebracht. Mooi , zeker, maar aan het eind, was een hek, was dus op privé terrein. Kon met veel moeite en pijn langs het hek, eerst ik en toen de rugzak, dacht gelijk..es ist ein catastrofe, en moest lachen...

Nog een klein stukje, maar het was erg warm geworden. Nergens een bankje, dan maar even op een muurtje. Bij het oppakken van de rugzak, haakte ik achter mijn horloge, kapot en inderdaad ..es ist een catastrofe..

Ik heb een leuk hotel, en de man wilde mijn rugzak wel even meenemen, over een schouder. Ik zei, doe maar niet, hij is alleen niet zwaar, als je hem goed draagt. Maar nee hoor, stoere mannen luisteren niet...toen hij hem neerzette op mijn kamer, hoorde je hem hijgen, tja je raad het al....Es ist een catastrofe allemaal, en hopelijk morgen uit mijn hoofd...